Ένα
καθυστερημένο ταξίδι. Καλαμπάκα -Λίμνη
Καστοριάς.
Είχα
σχεδιάσει στο μυαλό μου αρκετό καιρό
αυτό το ταξίδι, το μόνο πού έλειπε ήταν
πότε θα ξεκινήσω και εάν θα έχω παρέα.
Tί δικαιολογία θα έβρισκα
για την πραγματοποίηση του;
Λόγοι υγείας, δεν γίνοντε πολύ
πιστευτοί. Όλο το ανέβαλα και όλο και
έβρισκα μία δικαιολογία να το καθυστερήσω,
και άντε πάλι από την αρχή. Οι δικαιολογίες
πρώτα και κύρια στον εαυτό μου. Ένα
αντίστοιχο περυσινό ταξίδι το αποφάσισα
μία εβδομάδα πριν το Πάσχα, τώρα ο καιρός
ακόμα δεν ήταν ευνοϊκός και όλο με
αποθάρρυνε στο να το αποφασίσω. Μία
εβδομάδα μετά το Πάσχα και αφήνοντας
για οικογενειακό λάφυρο τον μοσχαναθρεμμένο
μου γιο το αποφάσισα. Έβγαλα εισιτήριο
μία μέρα πριν. Όταν το ανακοίνωσα στην
οικογένεια μου άρχισε να χειροτερεύει
ο καιρός και μάλιστα αρχίζοντας από τις
περιοχές όπου θα ταξίδευα.
Η
φωνή τής λογικής η γυναίκα μου. Πού πας;
θα έχει κακοκαιρία, δεν σκέφτεσαι
τίποτα; Θα σου συμβεί κανένα κακό. Μόνο
σου; Μα είσαι στα καλά σου; Δεν ακούω
τίποτα, ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι και
το αποφάσισα. Ήθελα να ταξιδέψω, να
σκεφτώ, να ψαχτώ και να νιώσω ελεύθερος.
Γιατί τι είναι το ταξίδι; Ελευθερία
τίποτε άλλο. Αυτό επιζητούσα, μακριά
από κοινωνικές υποχρεώσεις, επισκέψεις
και τηλέφωνα. Ήθελα να μείνω μακριά από
όλα αυτό και το αποφάσισα. Ετοίμασα τα
πράγματά μου, τις αποσκευές μου, εκείνα
που με ευχαριστούν να έχω μαζί μου,
βιβλία, ένα λάπτοπ, τηλέφωνο για την
επικοινωνία, το facebook που
έχει γίνει απαραίτητο με την διαδραστική
του δυνατότητα, νιώθεις ότι είσαι μακριά
και ταυτόχρονα κοντά στους φίλους σου,
τους λες τι κάνεις, πώς νιώθεις, πώς
αισθάνεσαι και βλέπεις και τις δικές
τους διαθέσεις. Κατά κάποιον τρόπο
συνταξιδέυετε.
