Χαλκίδα βόλος με το ποδήλατο

Πρώτος στόχος Χαλκίδα
Πλησίαζε το άγιο Πάσχα των Ελλήνων, και ως συνήθως αυτό τον καιρό πάντα εδώ και χρόνια διάλεγα την εποχή για ένα ταξίδι ποδηλατικό, άλλοι πήγαιναν στα εξοχικά τους για να τα καθαρίσουν και να τα προετοιμάσουν για το Πάσχα αλλά εγώ στον κόσμο μου έκανα τα δικά μου σχέδια. Ήταν μια διαδρομή που πάντα την είχα στο μυαλό μου να την κάνω και όλο την ανέβαλα, είπα, δεν πάει άλλο θα το κάνω, εκείνο το διάστημα είχαμε «πνιγεί» στις ειδήσεις,τα Μ.Μ.Ε μας είχαν σπάσει τα νεύρα, παντού πρόσφυγες παντού θλίψη πείνα και φτώχεια, είπα ας κάνω ένα ταξίδι για να ξεφύγω έστω προσωρινά, για λίγο  από αυτό το θλιβερό κλήμα που επικρατούσε παντού, ξέρω τι θα πείτε, “ο κόσμος εδώ καίγεται και δεινοπαθεί και εσύ στον κόσμο σου;” εντάξει συμπάσχω όπως μπορώ, έστω και για λίγο ας μου επιτραπεί να ξεφύγω για λίγες ημέρες μια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα περισσότερο απ αυτά που τότε έκαναν οι “δομές” που είχαν διαμορφωθεί.

Η ιδέα της εκδρομής μου είχε δημιουργηθεί από μια εκδρομή που έκανα προς την Κάρυστο με το αυτοκίνητο μου  με κατεύθυνση προς τους Καλυανούς,  στον δρόμο βλέπω έναν ποδηλάτη μόνο του, “μπήκα από την Ραφήνα και διέσχιζε όλο τον ορεινό δρόμο προς τον Αρμυροπόταμο, Αλιβέρι, Χαλκίδα και θα βγω Βόλο” τέλος καλοκαιριού ήταν, άδεια είχε και ταξίδευε χωρίς άγχος, τον ζήλεψα, εκεί σκέφτηκα πως, κάποτε θα το κάνω και εγώ αυτό το ταξίδι, “που κοιμάσαι, έχεις σκοινάκι μαζί σου;” Τον είχα ρωτήσει, “είμαι μεγάλος για σκοινάκι ξενοδοχείο και Άγιος ο θεός, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο”.

Εγώ όμως έχω άλλες αρχές, άλλα στάνταρ και αντέχω ακόμα,  όλη μου κουλτούρα είναι διαμορφωμένη από την εποχή που η ποδηλατικοί ταξιδευτές ήταν αυτόνομη και ανεξάρτητη από χωριά και ξενοδοχεία, είχε και έχει ενδιαφέρων να ξεφύγεις έστω και για λίγες ημέρες μακριά από τον πολιτισμό, μακριά από σεντόνια και τηλεόραση, όλα αυτά προϋποθέτει να θέλει και να ζητά ο ταξιδευτής την περιπέτεια και την έκπληξη, αυτά έχουν ενδιαφέρων στα ταξίδια, εάν όλα είναι οργανωμένα και “αστραφτερά” τότε το ταξίδι χάνει την μαγεία του, άλλωστε γιαυτό κάνω τα ταξίδια με ποδήλατο, εάν δεν ήθελα προβλήματα θα τα έκανα με το αυτοκίνητο και όλα θα ήταν “λευκά και καθαρά” μα τότε τα ταξίδια θα έχαναν την μαγεία τους και την περιπέτειά τους.

Επίσκεψη στον Έβρο, σε ένα Σεμινάριο Γκάιντας Στο Διδυμότειχο

Επίσκεψη στον Έβρο, σε ένα  Σεμινάριο  Γκάιντας Στο Διδυμότειχο  

Χτες το βράδυ γυρίσαμε από το Διδυμότειχο, ένα μακρύ ταξίδι από την μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, μια ζέστη απερίγραπτη, θες από περιέργεια θες από διάθεση να συμμετέχουμε σε ένα συμπόσιο με βάση την Γκάιντα, και να έρθουμε σε επαφή με ένα σορό παιδιά που παίζουν αυτό το περίεργο όργανο, και η πρόκληση να συμμετέχουμε σε γλέντια θρακιώτικα χορεύοντας τον κουλουριαστό, εμένα και την Κατερίνα μας είχε συνεπάρει η ιδέα, έτσι είπαμε ναι στην πρόταση της Σμαράγδας για την συμμετοχή μας στο σεμινάριο Εβρίτικής μουσικής

Ποτέ στην ζωή μας ούτε εγώ ούτε και η Κατερίνα είχαμε ξανά ανέβει εκεί επάνω στην άκρη της Ελλάδας, μόνο μια φορά με την μηχανή μου είχα ανέβει μέχρι την Αλεξανδρούπολη, αφού πέρασα και επισκέφτηκα  όλες της πόλης, έτσι ώστε να έχω μια άποψη για το τη σημαίνει Ξάνθη τη σημαίνει Κομοτηνή, έφτασα και έμεινα για μια ημέρα μέχρι την Αλεξανδρούπολη και άρχισα να γυρίζω πίσω, όμως δεν ήξερα τη γίνεται πιο ψηλά τη “καθεστώς” επικρατεί, την θάλασσα την αφήσαμε πίσω μας στην Αλεξανδρούπολη, από εκεί επάνω είναι άγνωστη λέξη η θάλασσα, ανεβαίναμε ανεβαίναμε και το ίδιο και η ζέστη 38 βαθμούς ψηνόταν ο τόπος το ίδιο και εμείς

Φτάσαμε στον ξενώνα του Διδυμότειχου που θα μας φιλοξενήσει σχεδόν μεσημέρι, μέσα στο ανακαινισμένο ξύλινο υπέροχο κατά τα άλλα σπίτι ξενώνα του δήμου που μας τον παραχώρησε για το σεμινάριο να επικράτησε πύρινη κόλαση, να φυσάει ένας αέρας λίβας να μπαίνει μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα που ευτυχώς είχαν σήτα, με βοήθεια την Σμαράγδα στήσαμε στην θέση τους τα κρεβάτια και τα στρώματα που μια ομάδα ποδοσφαιριστών είχαν μείνει λίγο πριν από εμάς τα είχαν κάνει μπουρδέλο, μπήκε τάξη βάλαμε τα πράγματα στην θέσει τους κάναμε ένα ντους, με την Κατερίνα κοιταζόμαστε στα μάτια και την καταλαβαίνω από το ιδρωμένο πρόσωπο της “πολύ ζέστη, θα μπορέσεις να ζήσεις εσύ εδώ μέσα;” μου λέει κοιτάζοντας με, θα δούμε, λέω με νόημα, το  πολύ πολύ αύριο φεύγουνε αν έχει συνεχώς τέτοια ζέστη, η Σμαράγδα συνεχώς μας λέει πως το βράδυ θέλει σεντονάκι να μην ανησυχούμε!

15 Συνάντηση πνευστών ανατολικού Αιγαίου στην Πάρο 3-4 Οκτωβρίου 2017

15 Συνάντηση πνευστών ανατολικού Αιγαίου στην Πάρο 3-4 Οκτωβρίου 2017

Ηταν προγραμματισμένη συνάντηση πνευστών οπως κάθε χρόνο άλλωστε ετσι και φέτος η Σμαραγδα και  ο Χάρης με την βοήθεια της περιφέρειας Αιγαίου προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν όλους τους μουσικούς των νησιών, ετσι ο  προορισμός ηταν στην Πάρο. Ηταν μια ευκαιρία για ενα ταξιδάκι μικρής διάρκειας, μαζέψαμε τα πράγματα μας και 6,30 το πρωί είμαστε στον Πειραιά.

Η Σμαράγδα τα έχει κανονίσει όλα, ήταν καθημερινή χρόνο είχαμε όρεξη επίσης μαζέψαμε μερικά ρούχα και ξεκινήσαμε να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι με τον καλύτερο τρόπο και μάλιστα στην Πάρο, το τη τουρίστες βρήκαμε το πρωί στον Πειραιά δεν λέγετε όλοι οι Κινέζοι ντουγρού για Σαντορίνη και οι υπόλοιποι Πάρο, το πως πέρασε η ώρα στο πλοίο δεν την κατάλαβα καθόλου, στην αρχή μπλα μπλά με τον Βαγγέλη ένα φίλο της Κατερίνας και μετά στο κατάστρωμα μια και οι μουσικοί που πηγαίνουν και αυτοί στην σύναξη το έχουν στρώση στον χορό και στο τραγούδι, από κοντά λυπών και εμείς.

Δυο κορίτσια, αδερφές από την Σαντορίνη η μια παίζει λύρα και η άλλη τσαμπούνα και τραγούδι άλλα και στο μπάλο δεν πάνε πίσω, πότε παίζανε εκείνες πότε έπαιζαν άλλα παιδιά το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε με μουσικές και τραγούδια των νησιών, γύρω μας διάφορη «παρατηρητές» άλλη με την φωτογραφική τους μηχανή και άλλη κρατώντας σημειώσεις, σε μια διακοπή του χορού μου βρήκα την ευκαιρία να συζητήσω με την κυρία που κρατούσε σημειώσεις, περασμένα τα εβδομήντα καλοχτενισμένη, με ωραία ρούχα καλοκαιρινά με υπέροχο στυλ που παρά την ηλικία της σε προκαλούσε να πιάσεις  κουβέντα μαζί της,

“πηγαίνω και εγώ στην συνάντηση των πνευστών στην Πάρο, ναι γράφω, και οι σημειώσεις με βοηθούν” ξέρω από δίκη μου πείρα πως είναι, το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεπεράσει την μοναξιά του κανείς, το έχω βιώσει προσωπικά και συγκεκριμένα στην Μυτιλήνη όταν τσακωθήκαμε με τον φίλο τον Γιώργο, έμεινα μόνος μου, τριγύρναγα εδώ και εκεί, στο Πλωμάρι είχα ένα “εσωτερικό φόρτωμα” που δεν περιγράφεται, έπρεπε να το βγάλω στο χαρτί μια και ήμουν μόνος, ασυνείδητα αγόρασα ένα στυλό και χαρτί και άρχισα να γράφω για να σπάσω την μοναξιά μου, σε αυτές τις περιπτώσεις μας δύνεται η ευκαιρία να ψάξουμε τα εσώψυχα μας να ανακαλύψουμε κομμάτια του εαυτού μας που δεν τα έχουμε ερευνήσει, είναι η καλύτερη ευκαιρία να γράψουμε να εκφραστούμε γραπτά, δυστυχώς  στην δίκη μου περίπτωση δεν κράτησε πολλή γιατί στον δρόμο μου βρέθηκε μια φίλη.....

Κάρπαθος : Αναμένοντας το πανηγύρι του Αγ Γιάννη του Προδρόμου

Κάρπαθος : Αναμένοντας το πανηγύρι του Αγ Γιάννη του Προδρόμου

Την Κάρπαθο δεν τη διαλέξαμε γιατί είχαμε κάνει κάποιο τάμα Θρησκευτικό Ούτε βέβαια για τουριστική και μόνο επίσκεψη, η επίσκεψη έχει ένα διαφορετικό χαρακτήρα θέλαμε να δούμε τις αρχέγονες παραδοσιακές συμπεριφορές και τα πανηγύρια αυτού του Δωδεκανήσιου απόμακρου νησιού, μία κοινωνία που ζει απομονωμένη λες και βρίσκεται σε ένα προηγούμενο αιώνα, έτσι διαλέξαμε αυτό το απόμακρο σημείο της Καρπάθου, όχι τη χώρα, όχι το κέντρο, όχι την πόλη, αλλά την απόμακρη Έλυμπο όπως τη λένε οι ντόπιοι, με το επίνειο της το Διαφάνη, στις 28 Αυγούστου γίνεται ένα πανηγύρι το πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, αυτό το πανηγύρι θα το επισκεφτούμε, θα το παρακολουθήσουμε, θα δούμε πώς γίνεται, τη συμπεριφορά των ντόπιων, θα διανυκτερεύσουμε μαζί τους ,θα φάμε το φαγητό που θα μαγειρέψουν ολονυχτίς, θα παρακολουθούμε τα διονυσιακά δρώμενα που κατάγονται από αρχαιοτάτων χρόνων, γιατί είναι τελείως διαφορετικό το Ολυμπίτικο πανηγύρι από όλα τα άλλα πανηγύρια που ξέρουμε του Αιγαίου και όλου του ελλαδικού χώρου.

                                                                                               Λίγη ιστορία

Όλα ξεκίνησαν από ένα μικρό νησάκι δίπλα ακριβώς στην Κάρπαθο ονόματι Σαρία, εκεί είχαν τους πύργους τους οι βυζαντινοί και τα κτήματά τους, έδαφος έφορο και καμπίσιο, εκείνη την μακρινή εποχή οι κουρσάροι και οι επιθέσεις από τους Σαρακηνούς ατελείωτες, έτσι αποφάσισαν να μετακινηθούν σε ποιο απόκρημνα και δυσπρόσιτα μέρη για να γλιτώσουν από τις επιθέσεις τους, έτσι επιλέχθηκε η θέση της Ολύμπου για να κατοικήσουν, μία και παρείχε προστασία και ασφάλεια από τούς Σαρακηνούς, εκεί αρχίζει μια τιτάνια προσπάθεια να βρουν χώρο για να καλλιεργήσουν, μία ατελείωτη μάχη με την πέτρα με τα βουνά και τις ρεματιές, και τα βουνά τα Κάρπαθο είναι ατελείωτα, και έκαναν όλες τις πλαγιές να καρπίσουν να βλαστήσουν, παντού ξερολιθιά παντού μάχη με την πέτρα και αυτοί; άγρια θηρία, οι άνθρωποι έγιναν ένα με την πέτρα, οι μόνες στιγμές που διασκέδαζαν ήταν στα πανηγύρια τους πού ήταν και πολλά και περίεργα, ιδιόμορφα όπως και η γη τους και η μουσική τους και η φορεσιά τους, όλα ιδιαίτερα διαφορετικά, άγρια όπως και η Όλυμπος, γιατί οι Ολιμπίτες είναι διαφορετική από τους άλλους Καρπαθιώτες

Παραμονές Χριστουγέννων στον Αθανάσιο Διάκο με Ποδήλατο

Αθανάσιος Διάκος, απο νεότερη ανάβαση 

Παραμονές Χριστουγέννων στον Αθανάσιο Διάκο με Ποδήλατο

Ήταν η εποχή, που το ενδιαφέρον και τον ελεύθερο χρόνο μας, τα μονοπωλούσε η θάλασσα. Έρωτας μεγάλος η θάλασσα και το windsurfing. Που μας έχανες, πού μάς έβρισκες, στην Λούτσα και στο surf club του Πώλ. Τότε ήταν το μοναδικό club της Λούτσας. Άλλωστε, όλα από αυτό το club ξεκίνησαν.

Τα περισσότερα ελεύθερά μας απογεύματα και σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στην παραλία, είτε κάνοντας windsurf, είτε περιμένοντας τον αέρα, πίνοντας καφέ με άλλους σερφίστες. Πολλές φορές περιμένοντας το ρίχναμε στις ρακέτες και άλλες πάλι κάναμε μπάνιο. Συνέβαινε επίσης να βραδιαστούμε στην παραλία κουβεντιάζοντας, κι ύστερα μέχρι το ξημέρωμα καμιά φορά, να μετατρέψουμε το surf club σε night club. Είχαμε αναγάγει το surf σε τρόπο ζωής, γι αυτό μας πίκραιναν οι μέρες της άπνοιας. Τρωγόμασταν να κάνουμε κάτι, να μην πηγαίνει «χαμένος ο χρόνος μας!» Και ήταν τότε, που έπεσε η ιδέα να έχουμε ένα ποδήλατο γι αυτά τα άεργα απογεύματα. Έτσι λοιπόν, για να κάνουμε κάτι διαφορετικό, όταν ο αέρας δεν ήταν ο κατάλληλος για να μπούμε στο νερό και να παίξουμε με την σανίδα μας, καταφύγαμε στα ποδήλατα, τα οποία είχαμε μεν σχεδόν όλοι, αλλά κάναμε χρήση περιορισμένη.

Μικρές βόλτες μερικών δεκάδων χιλιομέτρων στα πέριξ, αλλά φυσικά και εκδρομές ημερήσιες, φορτώνοντας όμως τα ποδήλατα στα αυτοκίνητα και εξερευνώντας ορεινές διαδρομές του Χελμού, της Εύβοιας, του Ελικώνα κλπ. Κι όλα αυτά με μια παρέα, που περισσότερο μας έδενε η αγάπη μας για την θάλασσα και το windsurf παρά το ποδήλατο. Το ποδήλατο λειτουργούσε επικουρικά στην αρχή. Σιγά-σιγά όμως, ανιχνεύοντας τις δυνατότητες του μέσου, μας κέρδισε η γοητεία του, και οραματιστήκαμε μάλλον παρά συνειδητοποιήσαμε, το που θα μας οδηγούσε το καινούργιο μας παιχνίδι στο μέλλον. Ήμασταν βλέπεις, οι πρωτεργάτες αυτής της κίνησης. Η αλήθεια είναι, ότι δεν είχαν όλοι την ίδια όρεξη να ποδηλατούμε για ώρες ιδρωμένοι μες τον ήλιο, μακριά από τις ανέσεις του σπιτιού, την ευκολία του αυτοκινήτου και τις κοινωνικές ευκαιρίες που προσφέρει η «παραλία». Άλλοι δεν είχαν το χρόνο που απαιτούνταν για τις μακρινές βόλτες, άλλοι δεν το βρήκαν και τόσο ευχάριστο για να το συνεχίσουν, άλλοι πάλι δεν ήθελαν να κολάν τα ρούχα τους ιδρωμένα επάνω στο σώμα τους. Ναι υπήρχαν και τέτοιες περιπτώσεις. Με τον καιρό τελικά, φάνηκε ποιοι είχαν την διάθεση να συνεχίσουν να κάνουν μακρύτερες διαδρομές κι έτσι από μόνο του το πράγμα ξεκαθάρισε και με τους πιο ορεξάτους συνεχίσαμε διαδρομές με μεγαλύτερες απαιτήσεις σε χρόνο και αντοχές.

Όπως και να ’ταν την Αττική την είχαμε οργώσει. Αυτό που μας δυσαρεστούσε και μας φρέναρε λιγάκι, ήταν η αρνητική στάση των οδηγών αυτοκινήτων, που μας κοιτούσαν με περίεργα βλέμματα, έτοιμοι να βάλουν τα γέλια, λέγοντα μας συχνά, «πώς αυτά τα πράγματα είναι για παιδιά και πρέπει να σοβαρευτούμε κάποια στιγμή». Εμείς βέβαια επιμέναμε να μην σοβαρευτούμε. Οι απογευματινές μας εξορμήσεις στις γύρω περιοχές της Λούτσας, της Βραυρώνας, της Ραφήνας, της Νέας Μάκρης, είχαν γίνει πια κανόνας. Μας είχαν γνωρίσει τα καφέ των γύρω περιοχών. Σιγά-σιγά πήραμε σβάρνα όλα τα παραλιακά μέρη της ανατολικής αττικής. Οι βόλτες ξεμάκραιναν, εμείς δυναμώναμε, κι η Αττική μίκραινε. Η πρώτη ιδέα για πολυήμερες εκδρομές με το ποδήλατο μας ήρθε αρκετά χρόνια πριν, τότε που γεννιόντουσαν πολλοί από τους σημερινούς ποδηλάτες. Κοντά στο 1995. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων, που αποφασίστηκε να ανεβούμε με ποδήλατο στην Μουσουνίτσα. Δεν είχε κανείς μας προηγούμενη εμπειρία από τέτοιου τύπου εξορμήσεις. Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέραμε μέχρι τότε. Έτσι η ιδέα κουβεντιάστηκε ανάμεσα σε μένα και τον φίλο και συνάδελφο Τάσο. Μας προκαλούσε το κάτι διαφορετικό, κάτι δυναμικό, κάτι που να μην το έχουμε ξανά κάνει. Χωρίς πολλές κουβέντες και σκέψη και χωρίς να πολυ-καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες ενός τέτοιου ποδηλατικού ταξιδιού, είπαμε και οι δύο μας το ναι και αρχίσαμε τις προετοιμασίες.

Στην Κάρυστο με ποδήλατο

           Σε κάποιο χωριό της Καρύστου  

Στην Κάρυστο με ποδήλατο

Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την ανάβαση στον Αθανάσιο Διάκο και μας έτρωγε να ξανακάνουμε κάτι δυναμικό, κάτι που να μας μείνει χαραγμένο στην μνήμη μας για καιρό. Τον ελεύθερο μας χρόνο συνεχίζαμε να τον χαιρόμαστε στην παραλία κάνοντας windsurfing.

Καιρό τώρα κυριαρχούσε, σταθερά στην ζωή μας ως κύριο σπορ που  «έτρωγε» τον ελεύθερο χρόνο μας, όσο για το ποδήλατο συνέχιζε να λειτουργεί σαν επικουρικό μέσο εκτόνωσης κυρίως για τις απογευματινές μας βόλτες, άντε και καμιά Κυριακή. Από τα χέρια μας δεν το αφήναμε και με κάθε ευκαιρία μας έβρισκες επάνω στη σέλα να ποδηλατούμε στην παραλιακή Βόρεια Αττική.

 Λίγη Ιστορία δεν βλάπτει

Ένα ντοκιμαντέρ της τότε ΕΡΤ για την παρουσίαση της άγνωστης Ελλάδας με είχε συγκλονίσει. Ήξερα και εγώ για ένα ποτάμι που ξεκινά από την κορυφή του βουνού της Όχης επάνω από την Κάρυστο και έπεφτε στην θάλασσα αφού κατά την πορεία του έφτιαχνε σουβάλες και λούμπες με τρεχούμενο ποταμίσιο πεντακάθαρο νερό, όπου ακολουθώντας τες οι ορειβάτες μπορούσαν στην κατάβαση να κάνουν μπάνιο, ώσπου η κατάβαση αυτή, το σούρουπο κατέληγε μέσα σε μια απερίγραπτη φύση σαν ζούγκλα, καταλήγοντας στην παραλία των Καλλιανών.

 Για φαγητό στο μοναδικό ταβερνάκι, το οποίο έχει και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Όσο γι αυτούς που θέλουν παραπάνω περιπέτεια υπάρχει βαρκάκι που σε παίρνει από την όμορφη παραλία των Καλλιανών και σε μεταφέρει στην Κάρυστο. Ήμουν γνώστης αυτής της ιστορίας, από την θητεία μου, σαν ορειβάτης με τον ορειβατικό σύλλογο των Αθηνών, όπου η εκδρομή αυτή διοργανωνόταν μια φορά τον χρόνο από μια παρέα πολύ κλειστή,  η οποία θα έπρεπε κάθε φορά να πληροί κάποια στάνταρ σύμφωνα με τις απαιτήσεις του διοργανωτή!!!!

Έτσι, είχα δώσει μια μυθική διάσταση στο μυαλό μου σε μια τέτοια εκδρομή. Το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ έκανε το οδοιπορικό γύρω από τα χωριά του βουνού Όχη θεωρώντας εκείνο τον καιρό, ότι ήταν ένα από τα πιο δύσκολα και απόμακρα μέρη της Ελλάδας, όχι από άποψη απόστασης αλλά δυσκολιών που είχε η περιοχή. Όλο τον εξοπλισμό και τα κινηματογραφικά τους σύνεργα μετέφεραν με μουλάρια που είχαν νοικιάσει από την Κάρυστο προκειμένου να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ. Από τον αφηγητή δε, μάθαμε μερικά ιστορικά συγκλονιστικά στοιχεία άγνωστα μέχρι τότε, όπως ότι το Κάβο Ντόρο ήταν ο «κάβος του χρυσού». Στην περιοχή, κατά την αρχαιότητα γινόταν εξόρυξη χρυσού, η οποία συνεχίστηκε και κατά την Βυζαντινή περίοδο. Από τους χώρους εξόρυξης έβγαζαν τον χρυσό και στο διπλανό χωριό, τους Καλλιανούς, ήταν το νομισματοκοπείο του Βυζαντίου. Αποτελούσε το χώρο όπου παράγονταν τα χρυσά κωσταντινάτα νομίσματα της εποχής.

Μια Νεανική Περιπέτεια των Παιδιών της Πλατείας Ηρακλείου

Μια Νεανική Περιπέτεια των Παιδιών της Πλατείας Ηρακλείου

• Ορειβασία στην Γκιώνα

  

Είχαμε βαρεθεί τα πολιτικά πλακώματα στην πλατεία Ηρακλείου, τις ατέρμονες πολιτικές συζητήσεις και τις διαφορετικές μας ιδέες, έτσι είπαμε να κάνουμε κάτι που θα λειτουργούσε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσά μας, αν όχι πολιτικά τουλάχιστον σαν ανθρώπους και να ξαναγίνουμε φίλοι που πραγματικά ήμασταν, άλλα οι πολιτικές μας συγκρούσεις μας είχαν κάνει να το ξεχάσουμε. Η ιδέα προήλθε από την πλευρά του ΚΚΕ Εσωτερικού και τον «Ρήγα Φεραίο», εκείνης της εποχής, συγκεκριμένα από τον Άκη Φιλιππίδη, ήταν να κάνουμε κάτι όλοι μαζί πέρα από τις πολιτικές μας διαφορές. Ο Άκης είχε επαφή με έναν ορειβατικό σύλλογο που διαχειριζόταν το καταφύγιο της Γκιώνας και έτσι έπεσε η πρόταση να πάμε για ορειβασία στην «Γκιόνα» χριστουγεννιάτικα, «τί είναι αυτό; .....» ρωτούσε ο ένας τον άλλον και απ ότι κατάλαβα ήταν, ότι θα πηγαίναμε να κάνουμε ρεβεγιόν σε ένα βουνό που θα είχε και λίγο χιόνι, «αχ τι όμορφα»! αρχίσαμε να λέμε, «άλλα καλού κακού ας έχουμε και ένα παπούτσι που να είναι για βουνό». Έτσι κατέβηκα στο μοναστηράκι ψώνισα κάτι παπούτσια που μπορούσαν να αντέξουν σε λίγο χιόνι, σακίδιο είχα όπως και υπνόσακο, για τον οποίο σκέφτηκα «βάλ’ τον και αυτόν μέσα πού ξέρεις μπορεί να μην έχει κουβέρτες αυτό το ξενοδοχείο που θα φτάσουμε!!!!!». Οι πληροφορίες έλεγαν ότι θα έχουμε και τζάκι και ότι καλό θα ήταν να πάρουμε κανένα μπουκάλι ουίσκι, άλλοι πάλη πήραν λουκάνικα και μπιφτέκια να ψήσουμε και λίγους ξηρούς καρπούς, θα περάσουμε τέλεια στο ορεινό ξενοδοχείο καταφύγιο πώς το λένε τέλος πάντων.