Ένα καθυστερημένο ταξίδι. Καλαμπάκα -Λίμνη Καστοριάς.

Ένα καθυστερημένο ταξίδι. Καλαμπάκα -Λίμνη Καστοριάς.

Είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου αρκετό καιρό αυτό το ταξίδι, το μόνο πού έλειπε ήταν πότε θα ξεκινήσω και εάν θα έχω παρέα. Tί δικαιολογία θα έβρισκα για την πραγματοποίηση του; Λόγοι υγείας, δεν γίνοντε πολύ πιστευτοί. Όλο το ανέβαλα και όλο και έβρισκα μία δικαιολογία να το καθυστερήσω, και άντε πάλι από την αρχή. Οι δικαιολογίες πρώτα και κύρια στον εαυτό μου. Ένα αντίστοιχο περυσινό ταξίδι το αποφάσισα μία εβδομάδα πριν το Πάσχα, τώρα ο καιρός ακόμα δεν ήταν ευνοϊκός και όλο με αποθάρρυνε στο να το αποφασίσω. Μία εβδομάδα μετά το Πάσχα και αφήνοντας για οικογενειακό λάφυρο τον μοσχαναθρεμμένο μου γιο το αποφάσισα. Έβγαλα εισιτήριο μία μέρα πριν. Όταν το ανακοίνωσα στην οικογένεια μου άρχισε να χειροτερεύει ο καιρός και μάλιστα αρχίζοντας από τις περιοχές όπου θα ταξίδευα.

Η φωνή τής λογικής η γυναίκα μου. Πού πας; θα έχει κακοκαιρία, δεν σκέφτεσαι τίποτα; Θα σου συμβεί κανένα κακό. Μόνο σου; Μα είσαι στα καλά σου; Δεν ακούω τίποτα, ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι και το αποφάσισα. Ήθελα να ταξιδέψω, να σκεφτώ, να ψαχτώ και να νιώσω ελεύθερος. Γιατί τι είναι το ταξίδι; Ελευθερία τίποτε άλλο. Αυτό επιζητούσα, μακριά από κοινωνικές υποχρεώσεις, επισκέψεις και τηλέφωνα. Ήθελα να μείνω μακριά από όλα αυτό και το αποφάσισα. Ετοίμασα τα πράγματά μου, τις αποσκευές μου, εκείνα που με ευχαριστούν να έχω μαζί μου, βιβλία, ένα λάπτοπ, τηλέφωνο για την επικοινωνία, το facebook που έχει γίνει απαραίτητο με την διαδραστική του δυνατότητα, νιώθεις ότι είσαι μακριά και ταυτόχρονα κοντά στους φίλους σου, τους λες τι κάνεις, πώς νιώθεις, πώς αισθάνεσαι και βλέπεις και τις δικές τους διαθέσεις. Κατά κάποιον τρόπο συνταξιδέυετε.

Μία ώρα πριν ξεκινήσει το τρένο εγώ βρισκόμουν στο σταθμό για τυχόν μικροπροβλήματα μιας και εκτός από εμένα θα είχα τα μπαγκάζια μου και το ποδήλατο μου. Ένα μέσο πού οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι δεν είναι αρκετά εξοικειωμένοι και δεκτικοί με αυτό και την μεταφορά του. Χαμογελαστός και ευδιάθετος για να αντιμετωπίσω τις τυχών δυσκολίες και την στρυφνάδα των υπαλλήλων δείχνω το εισιτήριο μου για να ξεκαθαρίσω αρκετά νωρίς τις αντιδράσεις. Ένας ψηλός και γεροδεμένος υπάλληλος πού την φαλάκρα του την κάλυπταν τα μακριά περιφερειακά μαλλιά του είναι μόνιμα στην γραμμή Αθήνα Λαμία και επιστροφή. Το μόνο που τού έδινε κύρος ήταν το ξεφτισμένο του υπηρεσιακό κουστούμι, όπου όταν περπάταγε πεταγόταν δεξιά και αριστερά σαν να του έκανε αέρα. "'Εχετε βγάλει εισιτήριο χειραποσκευής για το ποδήλατο;"

 όχι"απαντώ ξαφνιασμένος. Πρέπει οπωσδήποτε να βγάλετε διαφορετικά το ποδήλατο δεν μπαίνει στο τρένο"."Πόσο κοστίζει;" "Πέντε ευρώ". Τρέχω βιαστικά, το παραδίδω. Άλλο πρόβλημα, θα πρέπει ο υπάλληλος πού σας έβγαλε το εισιτήριο να έρθει να σας το φορτώσει ο ίδιος. Τώρα ο χοντρός, σχεδόν καραφλός υπάλληλος παίρνει το μέρος μου. "Εσείς πληρώσατε, τώρα θα πρέπει η υπηρεσία να σας το φορτώσει, εσείς είστε πελάτης". Δεν ξέρω εάν θέλει να με βοηθήσει ή κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να πει ότι τα ποδήλατα στα τρένα είναι πρόβλημα αλλά κρατώ την ευγένεια και τήν υπομονή μου και κάνω την λογική πρόταση "Δεν με πειράζει να το φορτώσω εγώ;". "Όχι, δεν είναι δική σας δουλειά". Τώρα το τραίνο και όλος ο κόσμος περιμένει πότε ο συγκεκριμένος υπάλληλος θα έρθει να μου φορτώσει το ποδήλατο.

Μέτα από δύο ώρες βρισκόμουν ήδη κοντά στον Μπράλο, ένα μέρος πού μπορεί κανείς να ξεκινήσει μεγάλες διαδρομές, είτε με ποδήλατο είτε ορειβατικά, ή και τα δύο μαζί. Το τρένο κινείται σαν χελώνα κοντά στη γέφυρα της παπαδιάς, πριν τον Γοργοπόταμο και μου έρχοντε στο νου οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο πατέρας μου δουλεύοντας και συντηρώντας τις γέφυρες αυτές. Πλησιάζουμε στον Γοργοπόταμο, προορισμός άλλης κυριακάτικης βόλτας τής ομάδας Ηρακλείου. Φτάνουμε Λιανοκλάδι, σίγουρα τον σταθμό τον ξέρει καλά ο Αποστόλης, ένας φίλος της ομάδας Ηρακλείου, τρελαμένος με τους σιδηρόδρομους, τα γεφύρια, τούς παλιούς σταθμούς, τους συρμούς και ό,τι έχει να κάνει με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Αφήσαμε το Λιανοκλάδι και ανηφορίζουμε στα βουνά, μία διαδρομή πού μου ήταν μέχρι τώρα άγνωστη, έχω μείνει άφωνος από την ομορφιά τής διαδρομής. Το ένα τούνελ διαδέχεται το άλλο και η μία γέφυρα την άλλη. Το τρένο με μανία χωρίζει τα κλαριά και τα φυλλώματα των δένδρων. Μου θύμισε εικόνες πού βλέπουμε από τρένα στην Ινδία, που κινούνται σαν φίδια στην πυκνή βλάστηση τής ζούγκλας.

Πάλι βουνό και πάλι το τραίνο χωρίζει τα δένδρα περνώντας ανάμεσα τους. Περνάμε ξεχασμένους σταθμούς και αγροτικές αποθήκες άδειες. Πολλές από αυτές ξεχαρβαλωμένες, δείγμα ότι έχουν πολλά χρόνια να χρησιμοποιηθούν, από την εποχή πού ο βασικός τρόπος μεταφοράς ήταν ο σιδηρόδρομος. Όταν άρχισαν να δημιουργούνε αυτοκινητόδρομοι ταχείας κυκλοφορίας τα προϊόντα άρχισαν να μεταφέρονται με τις μεγάλες νταλίκες και ο παραδοσιακός τρόπος μεταφοράς ξεχάστηκε και αφέθηκε στην μοίρα του.

Όμως φαίνεται ότι κάτι αλλάζει, μετά το Λιανοικλάδι παράλληλα με την γραμμή τού τρένου και σχεδόν μέχρι τα Τρίκαλα έχει ξεκινήσει καινούργια υποδομή για να περαστεί καινούργια γραμμή ηλεκτρικού τρένου ταχείας κυκλοφορίας. Έχουν ανοικτεί τα τούνελ, έχει στηθεί η υποδομή και προφανώς θα συντομεύσει ο χρόνος, όχι λόγο τής ταχύτητας των συρμών άλλα και λόγω της αποφυγής των άπειρων στροφών πού σήμερα έχει το υπάρχον δίκτυο.

Άρχισε η βροχή να πέφτει στα τζάμια τού βαγονιού μου. Το φαινόμενο τής κακοκαιρίας που λέγαμε με ακολουθεί και δεν ξέρω εάν θα το αποφύγω, δεν ξέρω εάν θα ταξιδέψω και εάν θα μπορέσω να φύγω από την Καλαμπάκα, τον τερματικό σταθμό τού τρένου μου. Με όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα έφτασα στην Καλαμπάκα στις 2:30 το μεσημέρι. Μέχρι τώρα το ποδήλατο μου δεν το είχα δει μιας και ο σκευοφόρος ήταν κλειδωμένος. Επιτέλους ανοίγει, φορτώνω τα πράγματά και κατεβάζω το ποδήλατο στο μουσκεμένο δρόμο κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό και με ένα σωρό ερωτήματα στο μυαλό μου. Φοράω τα ποδηλατικά μου ρούχα και είχα δύο επιλογές. Μία να ξεκινήσω και όπου με βρει η μεγάλη βροχή να σταματήσω και να βρω που θα διανυκτευρέυσω και η άλλη να πάω σε ένα κοντινό κάμπινγκ της περιοχής και αύριο βλέπω τι θα κάνω.

Από το πρωί είχα σκουριάσει μέσα στα στενά όρια του τρένου. Μέσα μου κυριάρχησε η ιδέα να ξεκινήσω και ό,τι γίνει, όπου με βγάλει. Βλέποντας την φύση πού ξανοιγόταν μπροστά μου παραμέρισα τις φοβίες μου και την ιδέα τού κάμπινγκ, φόρτωσα νερό και ξεκίνησα. Το λείο λάστιχο πού φόραγα στις ζάντες μου με τις μειωμένες τριβές στη υγρή άσφαλτο σε συνδυασμό με το μεγάλο βάρος από τα σακίδια έκανε τα πρώτα δέκα χιλιόμετρα μέχρι τήν διακλάδωση Μέτσοβο Γρεβενά πολύ εύκολα σχεδόν χωρίς να τα καταλάβω. Αισθανόμουν ότι το ποδήλατο πέταγε, έπρεπε να βγάλω όσο πιο πολλά χιλιόμετρα μπορούσα μέχρι να με πιάσει βροχή μίας και το σύννεφο ήταν από πάνω μου απειλητικό, η κλίσεις του δρόμου ανύπαρκτες, χωρίς αναβάσεις και χωρίς κατηφόρες.

Παράλληλα με το ποτάμι, κάτω από τα πλατάνια το ποδήλατο κυλούσε χωρίς τριβές και αντιστάσεις. Μεσαίο δίσκο, όγδοο γρανάζι και δροσούλα. Ιδανικές συνθήκες για ποδήλατο. Μετά την διακλάδωση τα αυτοκίνητα μειώθηκαν έως και εξαφανίστηκαν θα έλεγα. Το μόνο ανησυχητικό σημείο ήταν οι ταμπέλες που επαναλάμβαναν "προσοχή στα σκυλιά υπάρχουν συμπτώματα λύσσας". Την επόμενη ημέρα θα μάθαινα ότι στον δρόμο αυτόν από το 1936 ελβετική εταιρία έχει σχεδιάσει και οργανώσει τη συνέχιση της γραμμής Καλαμπάκα-Θεσσαλονίκη. Είχε διαμορφώσει όχι μόνο τη γραμμή άλλα και τούς σταθμούς. Η εταιρία λόγο τού πολέμου χρεοκόπησε και η συνέχεια του έργου εγκαταλείφτηκε και μετά τον πόλεμο όλα ξεχάστηκαν.

Σήμερα ποδηλατώ επάνω στην χάραξη ενός σχεδίου προπολεμικού πού δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Το μόνο που εμείς κερδίσαμε είναι ότι βαδίζουμε σε έναν δρόμο που θα μπορούσε να ήταν και σιδηροδρομική γραμμή άλλα ιστορικές αιτίες δεν ευνόησαν ένα τέτοιο σχέδιο. Μόλις πέρασα ένα πλάτωμα με μαγαζιά για φαγητό και ένα πιθανό σημείο για διανυκτέρευση. Ο καιρός φαίνεται να ανοίγει, η διάθεση καλή, χρόνο έχουμε μέχρι να σουρουπώσει άρα προχωράμε στο δρόμο μας. Το ποτάμι τελείωσε, βγήκε λίγο ο ήλιος και άρχισε ο δρόμος δειλά δειλά να ανυφορίζει. Πρόβλημα κανένα. Μικρό δίσκο, μεγάλα γρανάζια πίσω και υπομονή. Η εικόνα σε ανταμείβει όποια δυσκολία και να αντιμετωπίσεις. Απολαμβάνεις τα οργωμένα χωράφια που μόλις έχουν πρασινίσει, τα λουλούδια έχουν αρχίσει να βγαίνουν στις άκρες τού δρόμου, κοιλάδες με κίτρινα πράσινα και κάπου κάπου μωβ. Όσο για τα μπλε για αυτα φροντίζουν τα ραδίκια στους δρόμους. Σε κάθε στροφή κυριαρχεί το σπάρτο κίτρινο και μυρωδάτο που σου διώχνει όλη την κούραση και την ένταση από την προσπάθεια τής ανάβασης.

Έφτασα στο πρώτο χωριό, το Μυκάνη όπως το λένε. Λίγος κόσμος στα σπίτια που βρίσκονται επάνω στο δρόμο και το μόνο που μου ήταν αναγκαίο για την διανυκτέρευση ήταν εάν στο χώρο που θα διανυκτερεύσω θα έχει φαγητό καθώς και κάποιο ξενοδοχείο ή ενοικιαζόμενα δωμάτια. Δεν με ενδιέφερε μία και είχα μαζί μου το ατομικό μου σκοινάκι και μπορούσα να καλύψω την ανάγκη αυτή, από όλους έπαιρνα την ίδια απάντηση, φαγητό έχει μόνο στο Καρπερό πουθενά αλλού. Το επόμενο κατοικήσιμο μέρος ήταν τα Γρεβενά, τεράστια απόστασή και μεγάλες δυσκολίες για να την καλύψω σήμερα. Συνεχίζω για Αγιόφυλο περνώντας απο μοναχικά χωριά, σχεδόν νεκρά που έναν άνθρωπο της πόλης δεν μπορούν να τον κρατήσουν ούτε για λίγες ώρες παρά μόνο από ανάγκη.

Ο καιρός άρχισε να αγριεύει και μία μεγαλύτερη τώρα ανηφόρα αρχίζει μπροστά μου. Η γνωστή τακτική, μεγάλο γρανάζι πίσω και υπομονή. Όσο πιο αργά πηγαίνει το σώμα τόσο πιο γρήγορα δουλεύει η σκέψη και η φαντασία ταξιδεύει σε αυτά πού άφησες πίσω. Για το σωστό των επιλογών σου τα σκέφτεσαι όλα πάλι από την αρχή. Έπρεπε να γίνει τώρα; τι καιρός και αυτός; μήπως θα έπρεπε να το αναβάλω για λίγο; Τα παίζω όλα για όλα, αν αρχίσει και βρέχει θα δούμε τί θα γίνει βλέποντας και κάνοντας. Άλλωστε εδώ η κυβερνητική πολιτική που καθορίζει την ζωή μας έχει αυτήν την λογική, δεν θα την έχουμε εμείς σε μία εκδρομή; ας την ευχαριστηθούμε και βλέπουμε τι κάνουμε. Ας απολαύσουμε το σήμερα για αύριο βλέπουμε. Έτσι πορευόμαστε μέχρι τώρα έτσι και στην εκδρομή μας.

Καρπερό, λοξοδρόμησα 3 χιλιόμετρα από τον δρόμο μου και τώρα μπαίνω σε ένα ήσυχο Μακεδονίτικο χωριό, όπως θέλουν να τονίζουν με έμφαση οι κάτοικοί του. Πραγματικά η όψη του χωριού δεν δείχνει χωριό παρατημένο από τούς κατοίκους αλλά χωριό με ζωή, καφενεία, καφετέριες, δημαρχιακό μέγαρο με υψηλά στάνταρ και γήπεδο περιφραγμένο με γκαζόν και αυτόματο πότισμα, αποδυτήρια όπου χωρίς να το ξέρω θα είναι το βραδινό μου κατάλυμα.

Η ώρα είναι έξι το απόγευμα, απολαμβάνω το φαγητό μου και την απαραίτητη μπύρα μου και βγαίνω προς άγρα θέσης για τη βραδινή μου διανομή. Η βροχή με αναγκάζει να καταφύγω σε ένα καφέ με ίντερνετ, και έρχεται η πρώτη προσφορά "να κεράσουμε ένα καφέ στον ταξιδιώτη;" Δέχομαι και αρχίζει η γνωριμία, ποιος είμαι, από που έρχομαι, τί μου την έχει βαρέσει και ταξιδεύω χειμώνα καιρό, και άλλα τέτοια φυσικά ερωτήματα. Ο φίλος Θοδωρής Μπούσπας είναι στην Διοίκηση τής τοπικής Ποδοσφαιρικής Ομάδας και μου προτείνει να κοιμηθώ στον χώρο των αποδυτηρίων τής ομάδας με κλιματισμό και ζεστό νερό. Κάτι τέτοιες εκπλήξεις και γνωριμίες είναι πού λες αξίζει να κάνεις ταξίδια για να γνωρίζεις άλλους ανθρώπους και πολιτισμούς και να παίρνεις από την καλοσύνη τους και την ανοικτή τους καρδιά.

Όλοι νύχτα έβρεχε ασταμάτητα. Την άλλη μέρα εκτός από τα σύννεφα και τoν μουσκεμένο δρόμο είχα και την ομίχλη να δημιουργεί ένα απόκοσμο τοπίο. Ξεκίνησα χωρίς να ξέρω ως πού θα φτάσω με αυτόν τον παλιόκαιρο που μου έλαχε ανοιξιάτικα. Πάμε και όπου βγει. Ανάβαση με το καλήμερα σας. Χρόνος για ονειροπόληση άπειρος, σκεφτόμουν τον Θοδωρή που άφησα πίσω, τον Γιώργο που μιλούσα χτες βράδυ, αγρότης στο επάγγελμα μα ο τρόπος σκέψης του καθαρά επιχειρηματικός. Δεν βλέπει και δεν είχε καμία διάθεση τα παιδιά του να φύγουν από την περιοχή τους. "Θα σπουδάσουν Γεωπονική και θα κάνουν μία κτηνοτροφική μονάδα και θα περνάνε φίνα όπως περνάω και εγώ". Μα λέω η αγροτική κοινοτική πολιτική που χρεοκοπεί τους αγρότες και άλλα τέτοια; "Παραμύθια, εμείς ζούμε καλά εδώ πάνω με όλες μας τις ανέσεις και θα συνεχίσουμε να ζούμε."

Με έβγαλε από τις σκέψεις μου το πρώτο αυτοκίνητο, δύο μικρούλες φωτογραφίζουν το τοπίο και απολαμβάνουν τα σύννεφα της πρωινής ομίχλης. Καλημέρα σας, γεια σας, για που το βάλατε; Είμαστε από τα Τρίκαλα και πάμε ταξιδάκι Σ.Κ που λέμε και στην Αθήνα ε; Πάλι βυθίζομαι στις σκέψεις μου όσο συνεχίζεται η ατελείωτη ανηφόρα. Πάντα ελπίζεις ότι στην επόμενη στροφή θα αλλάξει το τοπίο και θα αρχίσει η ευθεία τουλάχιστον, άλλα που; Πώς να είναι άραγε τα Γρεβενά; Να μοιάζουν με καμιά άλλη πόλη που έχω πάει μέχρι τώρα; Θα είναι όμορφα; Αυτό πού θέλω πάνω από όλα μόλις φτάσω στα Γρεβενά είναι ένας καφές γαλλικός με γάλα και ένα κρουασάν, ζεστός; Ναι ζεστός οπωσδήποτε, στο ιστορικό κέντρο της πόλης να τον απολαύσω και βλέπω για τα περαιτέρω.

Το μεγάλο γρανάζι έχει πάρει φωτιά, τα λάδια άρχισαν αν αχνίζουν, η ανηφόρα συνεχίζεται και το κεφάλι κάτω. Που θα πάει θα τελειώσει. Έχω φτάσει στην κορυφή, μα τον δαίμονα που θα πάει; Επιτέλους αρχίσει ο δρόμος να ισιώνει, ο καιρός ξανοίγει, η ομίχλη αρχίζει να διαλύεται και πάνω από το κεφάλι μου ο καθαρός ουρανός. Σίγουρα αυτό είναι ένα δήγμα ότι έχω κοντά μου κάποιους “προστάτες” ,δεν ξέρω εάν είναι ποδηλατικοί προστάτες ή θρησκευτικοί αλλά κάτι έχω κοντά μου.

Το ποδήλατο τρέχει μόνο του, ο αέρας χτυπά το πρόσωπο μου και απολαμβάνω τα αρώματα από τα ξεπλυμένα από την σκόνη φυτά και την καθαρή βλάστηση. Το μάτι μου αρχίζει να βλέπει μακριά, η ομίχλη καθαρίζει και απολαμβάνω το τοπίο σαν χαζός Αθηναίος που δεν έχει ξαναδεί την απλοχεριά της Μακεδονικής φύσης. Μόλις πέρασα τους Αγίους Θεοδώρους και πηγαίνω για Ελευθεροχώρι. 

Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Γιάννη Διαμαντίδη. Εάν ανέβω στο χωριό θα βλέπω χωράφια, χωράφια, χωράφια. Αυτό βλέπω και εγώ. Ατελείωτα χωράφια. Το ποδήλατο κατηφορίζει και καταλαβαίνω ότι στο τέλος της κατηφόρας με περιμένει μια ακόμα ανηφόρα, αλλά ας την απολαύσω. 
Δεν χάνω ευκαιρία και με το μυαλό μου φωτογραφίζω την μια στροφή μετά την άλλη. 'Ολη η κούραση έφυγε όπως έφυγε και το άγχος για την πιθανή βροχή, τουλάχιστον τις επόμενες ώρες.

Χωρίς να το καταλάβω έφτασα δίπλα στον Αλιάκμονα. Ένα υπέροχο, καθάριο και πλατύ ποτάμι. Ένα ποτάμι απο αυτά που θα θέλαμε να περνάει και να διασχίζει την Αθήνα αλλά είναι σίγουρο ότι θα κατέληγε στο Φάληρο κατάμαυρο. Πολύ θα ήθελα την προηγούμενη βραδιά να μην είχα κάνει μπάνιο ώστε να έβρισκα την ευκαιρία να τσαλαβουτούσα στα παγωμένα και καθαρά νερά του.

 Περιορίστηκα να το απολαμβάνω φωτογραφίζοντάς το. Ίσως μια άλλη φορά μου δοθεί η ευκαιρία.

Πάλι ανηφόρα, μόνο που σε αυτήν δεν πρόλαβα να βυθιστώ στις προσωπικές μου σκέψεις και άρχισε πάλι η ευθεία. Μία υπέροχη ευθεία παρατεταμένη σαν να με προετοίμασε για κάτι, δεν ξέρω για τί αλλά και πάλι χωράφια. Φύση μαγευτική και κυρίως αυτή η ησυχία της φύσης που μερικές φορές σε κουφαίνει. Υπερβολική ησυχία, ατελείωτη ησυχία και ξαφνικά φτάνω στην υπερκατασκευή, την μοντέρνα Εγνατία. Η πρώτη μου επαφή ήταν υπέργεια, εντυπωσιακή. Αισθανόμουν μικροσκοπικό αντικείμενο πάνω απο αυτή την υπερκατασκευή. Την πέρασα αδιάφορα και συνέχισα μέσα στο πυκνό δάσος.

Θα νόμιζε κανείς ότι ήταν η αρχή ενός πυκνότατου δάσους με οξιές που τό διέσχιζε ένας ορεινός δρόμος, άλλα σε λίγο να μία ταμπέλα με την πρώτη ενημέρωσή "μόλις μπαίνετε στα Γρεβενά, την πόλη των Μανιταριών". Δεν ξέρω εάν η υπερβολικά καλές εντυπώσεις μου ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας να προσεγγίσω αυτήν την πόλη ή η μεγάλη μου επιθυμία να κάνω αυτό το ταξίδι ή η πόλη ήταν πράγματι υπέροχη ή όλα αυτά μαζί. Αλλά η πρώτη εικόνα με άφησε εντυπωσιασμένο και συγκινημένο, λες και έκανα κάτι υπερβολικά σημαντικό. Τελικά το σύνολο των χιλιομέτρων δεν δείχνει να είναι κάτι ιδιαίτερο άλλα ήταν τέτοια η ευχαρίστηση μου που έκανα βόλτα στην πόλη βλέποντας τα κτήρια με τις κεραμοσκεπές να δένουν με το απέραντο πράσινο τοπίο που τα περιέβαλε και δεν είχα όρεξη να σταματήσω. Μου είχε λήψει η πόλη, η φασαρία της, τα αυτοκίνητα της. Τελικά είμαι άνθρωπος της πόλης, δεν εξηγείται τέτοια ευχαρίστηση.

Μανιτάρια εδώ, μανιτάρια εκεί, καταστήματα που πουλάνε μανιτάρια σε όλες τις μορφές και όλες τις ποικιλίες και υλικά για την ανάπτυξή τους. Έχουν δημιουργήσει έναν ιδιότυπο τουρισμό γύρω απο τα μανιτάρια, ό,τι έχει ο καθένας πουλάει. Βολτάρω και γνωρίζω την πόλη και απολαμβάνω το κατόρθωμα μου. Εντοπίζω το κέντρο της πόλης. Λέω εδώ θα πιώ τον καφέ που ονειρευόμουν σε όλη τη διαδρομή και είναι μια καλή ευκαιρία να τον απολαύσω και να ξαναφέρω στο μυαλό μου απο πού ξεκίνησα σήμερα το πρωί, με τι δυσκολίες και που έχω φτάσει και να οργανώσω την συνέχεια του ταξιδιού μου. Έρχεται ο καφές και το κρουασάν, δίπλα το ποδήλατο φορτωμένο με τα αναγκαία. Το γυροφέρνουν διάφοροι με στυλ, τί είναι τούτο, απο που μας ήρθε και τι σόι φρούτο είναι αυτό. Δεν αποφεύγω τις κλασικές ερωτήσεις.

Αφού τελειώνουμε με τις αναγνωριστικές ερωτήσεις, αρχίζει και ψιλοβρέχει. Πάλι τα ερωτήματα να συνεχίσω ή να μείνω. Ο τύπος που ψάχνει για κουτσομπολιό φάνηκε ότι ήξερε καλά την περιοχή και μου περιγράφει με λεπτομέρειες τη συνέχεια του δρομολογίου μου τις δυσκολίες του και το πως θα αποφύγω το τέρας της Εγνατίας που την ξαναείδα από μακριά. Αυτή τη φορά απο κάτω και αισθάνθηκα ένα απόκοσμο δέος. Ένα τερατούργημα αυτό και εγώ σαν μυρμήγκι. Με ενθαρρύνει να συνεχίζω μιας και αυτό δεν είναι βροχή όπως λέει και πράγματι είχε δίκιο όπως αποδείχτηκε αργότερα. Μου έκανε το απαραίτητο σχεδιάγραμμα με αρκετές λεπτομέρειες μέχρι και τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα με το ποδήλατο.

Είναι μεσημέρι και φεύγω από τα Γρεβενά. Ξεκινώ με ψιλόβροχο σκεπασμένος με το ποδηλατικό μου αδιάβροχο, βαδίζω κάτω και παράλληλα με την Εγνατία, βγαίνω απο την πόλη και βλέπω τους οδηγούς να μου ρίχνουν περίεργα βλέμματα. Αδιαφορώ και συνεχίζω. Το ποδήλατο ρέει στην κυριολεξία στην υγρή άσφαλτο. Θα έλεγα σχεδόν πετάει ή μάλλον εγώ πετάω. Έχω διάθεση να απογειωθώ και το καλύτερο είναι οτι δεν νοιώθω καθόλου κούραση. Αρχίζω μικρή αλλά σταθερή ανάβαση να έρθω στο ίδιο υψόμετρο με την Εγνατία. Η βροχή τελείωσε και σε λίγο στεγνώνει και ο δρόμος. Βαδίζω χαρούμενος και με σχετικά καλή ταχύτητα. Επαληθεύοντε οι οδηγίες του φίλου απο τα Γρεβενά. Στόχος μου είναι το χωριό Κιβωτός και πρέπει να φτάσω σήμερα κιόλας για να μπορέσω αύριο να μπω στην λίμνη Καστοριάς.

Συνεχίζω σχεδόν κατηφόρα, περνάω κάτω απο το τέρας πάντα παράλληλα και για περισσότερη σιγουριά ρωτάω "πάω καλά για την Μηλιά;" Είναι ένα χωριό πριν την Κιβωτό.

"Καλά πας, αλλά βλέπεις εκείνο το σύννεφο; Σε πέντε λεπτά έρχεται μπόρα, τρέξε γιατί έχεις ανηφόρα μεγάλη πριν την Μηλιά".Με γέμισε άγχος, τρέχω όσο μπορώ να ανέβω μια μικρή σε διάρκεια άλλα μεγάλη σε κλίση ανηφόρα, την περνώ και με αγωνία συνεχίζω για την Μηλιά. Από πάνω μου τα σύννεφα μαύρα και έτοιμα να ρίξουν τόνους βροχή. Μα τί διάολο αυτοί οι άνθρωποι μετεωρολόγοι είναι; Ίσα που προλαβαίνω να μπω στο μοναδικό καφενείο του χωριού και ήμουν σίγουρος οτι πίσω μου θα γίνει κατακλυσμός άλλα τίποτα. Τέλος συναγερμού, πίνω λίγο νερό συμμαζεύομαι και σε πέντε χιλιόμετρα, σχεδόν δίπλα δηλαδή είναι η Κιβωτός.

Το χωριό αυτό δεν ξέρω γιατί, το είχα βάλει στόχο για διανυκτερεύση. Ίσως με επηρέασε το όνομα του. Συνειρμικά ήθελα και εγώ την ''κιβωτό'' μου, την ασφάλεια μου, αυτό πού έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι λίγο πολύ. Ίσως το οτι έλεγαν όλοι πως είναι το μόνο χωριό στην περιοχή που έχει ένα μαγαζί για φαγητό. Ίσως μία κρυφή διαίσθηση του μυαλού μου έλεγε ότι εδώ το χωριό έχει ενδιαφέρον σαν μέρος και σαν θέση, τί να πω; Έφτασα χωρίς να το καταλάβω, μπήκα μέσα στο χωριό αφού πέρασα περίπου τρεία καφενεία. Ρωτόντας φτάνω στην άκρη του χωριού και είναι το μοναδικό μαγαζί που φτιάχνει φαγητό. Όλα ήταν τοποθετημένα στο σχέδιο που είχε κάνει ο φίλος από τα Γρεβενά. Χαλάλι οι αδιάκριτες ερωτήσεις που έκανε και εγώ απαντούσα ανόρεχτα και βαριεστημένα. Νομίζω πως του χρωστάω ένα ευχαριστώ έστω και αργοπορημένα και ας μην γνωρίζω εάν θα το δει.

Απολαμβάνω το φαγητό μου ενημερώνοντας τους φίλους στο Facebook για την πορεία της βόλτας μου. Είναι μία νοερή επικοινωνία με τους ανθρώπους που έχω αφήσει πίσω μου και με έχουν στο μυαλό τους και τους έχω και εγω. Μεταφέρω γενικές εντυπώσεις, τα υπόλοιπα θα έρθουν αργότερα. 'Ωρα να ασχοληθώ με το πού θα διανυκτερεύσω. Μαθαίνω οτι σε δεκαπέντε χιλιόμετρα έχει ξενώνα. Αρνούμαι να λοξοδρομήσω από την πορεία μου και ψάχνω τρόπο να στήσω την σκηνή μου. Ήταν η πρώτη μου ιδέα. Ο καιρός δεν είναι ευνοϊκός, μόλις έριξε μια μπόρα όση ώρα έτρωγα και ο καιρός είναι μαυρισμένος και περισσότερο φλερτάρει με την βροχή παρά με την ξαστερια.

Το σχολείο είναι μία ιδέα μιας και φαίνεται σε καλή κατάσταση. Τα σχολεία σε όλα τα χωριά έχουν δύο βασικές δραστηριότητες τις εκλογές και το πανηγύρι την περίοδο τού καλοκαιριού, όπου το προαύλιο μετατρέπεται σε πίστα χορού μαζεύοντας όλους τους κατοίκους τού χωριού. Ξεκλείδωτη πόρτα και ένα σχολείο ανακαινισμένο. Διπλά τζάμια, υπέροχη κατασκευή χωρίς παιδιά και χρησιμότητα. Νομίζω οτι είναι ό,τι πρέπει για τη βραδινή μου διαμονή. Στις αίθουσες σκόρπιοι φάκελοι παντού από τις πρόσφατες εκλογές, πριν δύο χρόνια δηλαδή. Δεν έχουν μαζευτεί ούτε από τον συνδυασμό του νικητή, τουλάχιστον να δείξει ότι έχει μία ποιότητα και άξιζε να υπερψηφιστεί. Το νερό και το ρεύμα για το κινητό μου λειτουργούν κανονικά. Τί άλλο θέλω; Ένας πάγκος του πινγκ πόγκ μετατρέπεται σε κρεβάτι. Το κάριμαρ και ο υπνόσακος υποδέχονται το κορμί μου για μια σύντομη ξεκούραση.

Η βροχή συνεχίζεται και νιώθω ευτυχισμένος με το κατάλυμα μου. Με εντυπωσιάζει που οι κάτοικοι της Κιβωτού δεν είχαν ούτε την ελάχιστη διάθεση φιλοξενίας και καλοσύνης, κάτι που χαρακτηρίζει τους Μακεδόνες. Αυτούς τουλάχιστον που εγώ έχω γνωρίσει μέχρι τώρα. Θα μπορούσαν να μου προτείνουν τουλάχιστον ένα πρόχειρο κατάλυμα, ένα σπίτι με το αντίστοιχο αντίτιμο, δεν είχα αντίρρηση. Μάλιστα το πρότεινα σε αρκετά σπίτια πριν οδηγηθώ στην λύση του σχολείου. Όχι μόνο δεν μου πρότειναν αυτή την ανθρώπινη και φιλόξενη ιδέα, την οποία ανακάλυψα μόνος μου, αλλά όλοι με προέτρεπαν στην λύση του ξενώνα κάτι που ήταν έξω απο τον δρόμο μου και οικονομικά ασύμφορη για μένα και δεν είχαν και οι ίδιοι τίποτα να κερδίσουν απο μια τέτοια ιδέα. 

Συμπερασματικά η Κιβωτός δεν ήταν καθόλου ''κιβωτός'' για μένα, ήταν μία κιβωτός ανάγκης και παρ΄όλο που μπορώ να πώ τα καλύτερα για τη φύση, που μου άφησε υπέροχες εντυπώσεις δεν μπορώ να μιλησω με τα ίδια λόγια για την διάθεση φιλοξενίας τους που από ό,τι φάνηκε δεν είχε περάσει από εκεί ο Θεός Ζευς.

Ένα πρωινό ζεστό τσάι είναι ό,τι πρέπει για να συνέλθω και να ανέβει η διάθεση μου. Η ανεξαρτησία ακόμα και στο τσάι ή στον καφέ παρά το βάρος των εξαρτημάτων (μπρίκια, γκαζάκι, κουτάλι και τα σχετικά) είναι σημαντική. Δεν τρέχεις πρωί πρωί και δεν εξαρτάσαι από το καφενείο, πότε θα ανοίξει και εάν θα έχει τον καφέ που σου αρέσει. Έτσι λοιπόν απέφυγα την επαφή και τις ενοχλητικές ερωτήσεις, πού κοιμήθηκες και άλλα τέτοια. Η βραδυνή βροχή έχει σταματήσει και μια απόκοσμη ομιχλώδη ατμόσφαιρα κυριαρχεί. Προετοιμάζω τα πράγματά μου και αποχαιρετώ το σχολείο της Κιβωτού που με φιλοξένησε και βγαίνω στον κεντρικό δρόμο.

Η ομίχλη έχει σκεπάσει τα φρεσκοργωμένα χωράφια και ο ήλιος που έχει μόλις ανατέλλει παλεύει να τη διαλύσει. Η υγρασία έχει μουσκέψει τους δρόμους και η προσοχή στο μουσκεμένο οδόστρωμα είναι απαραίτητη. Το ποδήλατο ρολάρει στο μουσκεμένο οδόστρωμα γλυκά και δεν ακούω κανέναν θόρυβο παρά μόνο την αναπνοή μου και τον πρωινό δροσερό αέρα. Ο δρόμος φαίνεται στρωτός, αρχικά μικρές ανυψώσεις και ύστερα τα περισσότερα κομμάτια είναι ευθεία. Ο ήλιος άρχισε να ζεσταίνει το σώμα μου και να στεγνώνει τον δρόμο. Φτάνω κοντά σε ένα ακόμα ποτάμι, έναν παραπόταμο του Αλιάκμονα, με αρκετή προσπάθεια ανεβαίνω την ανυφόρα και πλησιάζω ένα ακόμα χωριό, την Πανάρετη. Μόλις φτάνω μία έκπληξη, ένα ζευγάρι ποδηλάτες από την Ολλανδία ο Ρeter και η Kelly ξεκήνησαν από την Δράμα με κατεύθυνση την Καλαμπάκα με ανάλογο εξοπλισμό και καλή διάθεση. Είχαν την αντίθετη κατεύθυνση απο εμένα. Ανταλλάξαμε ευχές και συνέχισε ο καθένας την πορεία του.

Από εδώ και πέρα ο δρόμος δεν έδειχνε να έχει ποδηλατικές δυσκολίες, μια ατελείωτη ευθεία μέσα σε χωράφια και μποστάνια, δείγμα ότι πλησιάζω σε κατοικημένες περιοχές. Πράγματι σε λιγότερο από δεκαπέντε χιλιόμετρα φτάνω στον κεντρικό κόμβο Κοζάνης Ιωαννίνων με κατεύθυνση προς Καστοριά. Ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος χωρίς αυτοκίνητα. Όλος αυτός ο δρόμος μόνο για μένα χωρίς κανένα αυτοκίνητο. Όλοι προτιμούν τον καινούργιο δρόμο, την Εγνατία, το τέρας που λέω και εγώ που κινείτε παράλληλα με τον δρόμο που έχω πάρει. Ένας αυτοκινητόδρομος άδειος με ένα ποδήλατο να κινείτε στο οδόστρωμα του.

Μετά από περίπου δύο ώρες πορείας έχω φτάσει στο υψηλότερο σημείο του άδειου αυτοκινητόδρομου όπου μια καντίνα με περιμένει. Μία στάση για τα απαραίτητα ''εφόδια'' και ευκαιρία για λίγο κουτσομπολιό με τον ιδιοκτήτη τής. Ο Γιώργης με ενημερώνει οτι από εδώ και πέρα, μέχρι την λίμνη, είναι συνέχεια κατηφόρα οπότε δικαιούμαι μια μπίρα για να ξεδιψάσω και να απολαύσω το αποτέλεσμα της προσπάθειας.,

"Περνάνε αρκετοί απο εδώ με ποδήλατα;" τον ρωτώ.

"Περνάνε πολλοί τρελοί, οι ποδηλάτες είναι οι πιο νορμάλ, έχω δεί με πατίνια, με skate board ακόμα και με τα πόδια."αποκρίθηκε. Την καντίνα απο την Εγνατία την χωρίζει ένα μεγάλο συρματόπλεγμα. Πρίν λίγες ημέρες το βάλανε, έμπαιναν μέσα αρκούδες και έχουν γίνει αρκετά τροχαία δυστηχήματα. Το φαντάζεσαι να οδηγείς στην Εγνατία και να τρακάρεις με αρκούδα;

Ο ουρανός έχει καθαρίσει, έφυγαν τα σύννεφα και επιτέλους ο ήλιος λούζει τα πάντα γύρω μου και άρχισε να ζεσταίνει για τα καλά το πρόσωπο μου, συμβολίζοντας ότι οι καιρικές δυσκολίες έχουν τελειώσει και μένουν εικοσιπλεντε χιλιόμετρα μέχρι την λίμνη. Ξεκινώ χωρίς πετάλι. Βλέπω μακριά τα χωριά και τις κωμοπόλεις να ξεπηδούν μέσα από τα πλούσια και καθάρια δάση και χορταίνει το μάτι μου πράσινο. Περνώ το ένα χωριό μετά το άλλο, με χαιρετούν και μου κορνάρουν λες και βλέπουν κάποιον φίλο ή συγγενή τους. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό και νιώθω και εγώ ότι χαιρετώ τούς φίλους που είχα να δω χρόνια, λές και μόλις επέστεψα στην πατρίδα μου.

"Από που έρχεσαι φίλε; Από την Καλαμπάκα"

"Είσαι από την Καστοριά;"

"Όχι". Δεν είναι συνηθισμένη εικόνα, τους παραξενεύει και τους ευχαριστεί αυτή η εικόνα ενός μοναχικού ποδηλάτη που τριγυρίζει στην περιοχή τους χωρίς σκοπό και στόχο. Έτσι για βόλτα.

Αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν τα πιο ευχάριστα. Έμπαινα στην Καστοριά σαν ''Στρατηλάτης'' ή κάτι σαν ''θριαμβευτής''. Ένιωθα οτι αυτό πού βλέπω μπροστά μου το κέρδισα με πολύ κόπο και δικαιούμαι να το απολαύσω. Τριγυρίζω την λίμνη και ρουφάω με απόλαυση τις εικόνες που έρχονται καταιγιστικές. Τα δρομάκια γύρω απο την λίμνη συναντώντας πεζούς να κάνουν τζόκινγκ και βαρκάδες. Αυτή η ηρεμία της λίμνης πού όσο και ένταση να έχεις σου μεταδίδει μια ηρεμία που την νιώθεις να σε διαπερνά σε όλο σου το σώμα, το μυαλό, στα σωθικά σου και θέλεις να φωτογραφίσεις. Να βγάλεις άποιρες φωτογραφίες και να αιχμαλωτίσεις αυτό που συμβαίνει μπρος στα μάτια σου αλλά και αυτό που αισθάνεσαι. Λίγο δύσκολο βέβαια με την φωτογραφική μηχανή άλλα κάνεις ό,τι μπορείς.

Έχω ξανάρθει στην Καστοριά αλλά αυτό που ένιωσα μπαίνοντας με το ποδήλατο στη λίμνη είναι κάτι μοναδικό. Είναι η ένταση, η προσπάθεια ή τέλος πάντων κάτι που δεν σου δώθηκε εύκολα αλλά το έχεις κατακτήσει με κόπο και μεγάλη προσπάθεια. Ο ήλιος λαμποκοπά και ιριδίζει στα νερά της λίμνης. 'Ο,τι καλύτερο για να κλείσω το ταξίδι μου με έναν απολαυστικό καφέ δίπλα στην λίμνη της Καστοριάς. Άν και ο στόχος του ταξιδιού μου ήταν να συνεχίσω και στην Φλώρινα και να καταλήξω στην Έδεσσα και πέρνωντας το τρένο να επιστρέψω στην Αθήνα, αλλά ήταν τόσες πολλές οι εικόνες που πείρα απο το ταξίδι αυτό που μπορώ να πώ ότι χόρτασα εικόνες, χόρτασα εντυπώσεις. Ξέρω δεν συμβαίνει συχνά στην ζωή μας αλλά στα ταξίδια με το ποδήλατο το λέω με βεβαιότητα ότι αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα. Τα ερεθίσματα, οι εικόνες και οι εκπλήξεις είναι πολλές και μπορείς να είσαι βέβαιος ότι σε έχουν φορτώσει με τόσες πολλές συγκινήσεις που κάποια στιγμή λες φτάνει, ο 'σκληρός μου δίσκος δεν μπορεί να αποθηκεύσει άλλα αρχεία. Τα ταξίδια μπορούν να περιμένουν αρκεί να είμαστε εμείς καλά.

Για πληροφορίες χάρτη εδώ 
οι φωτογραφίες  εδώ
τα video εδώ

Κώστας Στουμπιάδης