Ο Γύρος Του Κορινθιακού Κόλπου
Έτσι για λόγους ιστορικούς να πω ότι το ταξίδι αυτό ξεκίνησε το 2013 στις 24 Απριλίου και έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε και νομίζω ότι είναι χρέος μου να θυμηθώ και να διατυπώσω όσο πιο πιστά γίνεται ένα ταξίδι που πολλοί φίλοι θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν αλλά δεν το τολμούν για διάφορους λόγους κυρίως χρονικούς. Τα χιλιόμετρα δεν είναι το πρόβλημα, αυτό είναι σίγουρο μιας και όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα με τα breve των 200 και των 300 χιλιομέτρων δεν είναι ακατόρθωτο όταν αυτό σπάσει σε τρεις και τέσσερις ημέρες. Ίσως να πιστεύουν ότι οι δυσκολίες που θα προκύψουν από ένα τέτοιο ταξίδι συνεχούς μετακίνησης κάθε βράδυ και σε διαφορετικό μέρος είναι ένα πρόβλημα, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι όταν κάνεις το ταξίδι με τον δικό του ρυθμό και με διάθεση ταξιδευτή και όχι ποδηλασία αγώνων, όλα είναι εφικτά και όλα είναι δυνατά.
Πολλές φορές με φίλους έχουμε πάρει τον προαστιακό μέχρι το Κιάτο και ποδηλατώντας έχουμε φτάσει μέχρι την Ακράτα, μπάνιο φαγητό και επιστροφή (90 Χιλ), έτσι τώρα αποφάσισα να κάνω λίγα περισσότερα χιλιόμετρα και να κάνω το γύρο του κορινθιακού κόλπου και να καταλήξω στο κονάκι του Νικόλα στην Βίνιανη κάνοντας ενδιάμεσα μερικές στάσεις για ύπνο φαγητό και ξεκούραση.
Πρωί πρωί στον προαστιακό σταθμό της Νερατζιώτησας φτάνω περίπου στις 10:00 π.μ στο Κιάτο, μία μέρα φοβερή. Έμεναν δύο εβδομάδες για το Πάσχα και η ζέστη ήταν στα ύψη. Κοντομάνικο και σορτσάκι τα μόνα ρούχα που μου ήταν απαραίτητα, ξεκινάω με καλή διάθεση και αρκετή ικανοποίηση. Ότι είχα τελειώσει όλες μου τις ''δουλειές'', εάν μπορεί να το πει κανείς αυτό ποτέ, αλλά στην δική μου περίπτωση νομίζω ότι θα μπορούσα.
Πάλευα επί ενάμιση χρόνο το σπίτι που τελικά εγκαταστάθηκα εγώ και η οικογένεια μου. Κατόρθωσα να προσαρμόσω στα μέτρα μου σύμφωνα με την καινούργια διάθεση μου τα έπιπλα με ανάλογα χρώματα και την τρέχουσα αισθητική μου. Επίσης άφησα ένα διαμέρισμα με όλες τις συσκευές έτοιμες προς χρήση στην κόρη μου και αφού είχα κουραστεί σωματικά άλλα και ψυχικά μετά από ένα ψυχολογικό σοκ και με τα ανάλογα αντικαταθλιπτικά στη τσέπη νομίζω ότι δικαιούμαι ένα ταξίδι δίχως χρονικούς περιορισμούς και δεσμεύσεις του τύπου πότε θα γυρίσεις, πότε θα έρθεις πίσω και τί κάνεις τώρα και άλλα τέτοια ποταπά πράγματα που μας τσιτώνουν τα νεύρα και μας χαλάνε την διάθεση. ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΕΛΟΣ.
Έτσι για λόγους ιστορικούς να πω ότι το ταξίδι αυτό ξεκίνησε το 2013 στις 24 Απριλίου και έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε και νομίζω ότι είναι χρέος μου να θυμηθώ και να διατυπώσω όσο πιο πιστά γίνεται ένα ταξίδι που πολλοί φίλοι θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν αλλά δεν το τολμούν για διάφορους λόγους κυρίως χρονικούς. Τα χιλιόμετρα δεν είναι το πρόβλημα, αυτό είναι σίγουρο μιας και όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα με τα breve των 200 και των 300 χιλιομέτρων δεν είναι ακατόρθωτο όταν αυτό σπάσει σε τρεις και τέσσερις ημέρες. Ίσως να πιστεύουν ότι οι δυσκολίες που θα προκύψουν από ένα τέτοιο ταξίδι συνεχούς μετακίνησης κάθε βράδυ και σε διαφορετικό μέρος είναι ένα πρόβλημα, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι όταν κάνεις το ταξίδι με τον δικό του ρυθμό και με διάθεση ταξιδευτή και όχι ποδηλασία αγώνων, όλα είναι εφικτά και όλα είναι δυνατά.
Πολλές φορές με φίλους έχουμε πάρει τον προαστιακό μέχρι το Κιάτο και ποδηλατώντας έχουμε φτάσει μέχρι την Ακράτα, μπάνιο φαγητό και επιστροφή (90 Χιλ), έτσι τώρα αποφάσισα να κάνω λίγα περισσότερα χιλιόμετρα και να κάνω το γύρο του κορινθιακού κόλπου και να καταλήξω στο κονάκι του Νικόλα στην Βίνιανη κάνοντας ενδιάμεσα μερικές στάσεις για ύπνο φαγητό και ξεκούραση.
Πρωί πρωί στον προαστιακό σταθμό της Νερατζιώτησας φτάνω περίπου στις 10:00 π.μ στο Κιάτο, μία μέρα φοβερή. Έμεναν δύο εβδομάδες για το Πάσχα και η ζέστη ήταν στα ύψη. Κοντομάνικο και σορτσάκι τα μόνα ρούχα που μου ήταν απαραίτητα, ξεκινάω με καλή διάθεση και αρκετή ικανοποίηση. Ότι είχα τελειώσει όλες μου τις ''δουλειές'', εάν μπορεί να το πει κανείς αυτό ποτέ, αλλά στην δική μου περίπτωση νομίζω ότι θα μπορούσα.
Πάλευα επί ενάμιση χρόνο το σπίτι που τελικά εγκαταστάθηκα εγώ και η οικογένεια μου. Κατόρθωσα να προσαρμόσω στα μέτρα μου σύμφωνα με την καινούργια διάθεση μου τα έπιπλα με ανάλογα χρώματα και την τρέχουσα αισθητική μου. Επίσης άφησα ένα διαμέρισμα με όλες τις συσκευές έτοιμες προς χρήση στην κόρη μου και αφού είχα κουραστεί σωματικά άλλα και ψυχικά μετά από ένα ψυχολογικό σοκ και με τα ανάλογα αντικαταθλιπτικά στη τσέπη νομίζω ότι δικαιούμαι ένα ταξίδι δίχως χρονικούς περιορισμούς και δεσμεύσεις του τύπου πότε θα γυρίσεις, πότε θα έρθεις πίσω και τί κάνεις τώρα και άλλα τέτοια ποταπά πράγματα που μας τσιτώνουν τα νεύρα και μας χαλάνε την διάθεση. ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΕΛΟΣ.
