Παραμονές Χριστουγέννων στον Αθανάσιο Διάκο με Ποδήλατο

Αθανάσιος Διάκος, απο νεότερη ανάβαση 

Παραμονές Χριστουγέννων στον Αθανάσιο Διάκο με Ποδήλατο

Ήταν η εποχή, που το ενδιαφέρον και τον ελεύθερο χρόνο μας, τα μονοπωλούσε η θάλασσα. Έρωτας μεγάλος η θάλασσα και το windsurfing. Που μας έχανες, πού μάς έβρισκες, στην Λούτσα και στο surf club του Πώλ. Τότε ήταν το μοναδικό club της Λούτσας. Άλλωστε, όλα από αυτό το club ξεκίνησαν.

Τα περισσότερα ελεύθερά μας απογεύματα και σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στην παραλία, είτε κάνοντας windsurf, είτε περιμένοντας τον αέρα, πίνοντας καφέ με άλλους σερφίστες. Πολλές φορές περιμένοντας το ρίχναμε στις ρακέτες και άλλες πάλι κάναμε μπάνιο. Συνέβαινε επίσης να βραδιαστούμε στην παραλία κουβεντιάζοντας, κι ύστερα μέχρι το ξημέρωμα καμιά φορά, να μετατρέψουμε το surf club σε night club. Είχαμε αναγάγει το surf σε τρόπο ζωής, γι αυτό μας πίκραιναν οι μέρες της άπνοιας. Τρωγόμασταν να κάνουμε κάτι, να μην πηγαίνει «χαμένος ο χρόνος μας!» Και ήταν τότε, που έπεσε η ιδέα να έχουμε ένα ποδήλατο γι αυτά τα άεργα απογεύματα. Έτσι λοιπόν, για να κάνουμε κάτι διαφορετικό, όταν ο αέρας δεν ήταν ο κατάλληλος για να μπούμε στο νερό και να παίξουμε με την σανίδα μας, καταφύγαμε στα ποδήλατα, τα οποία είχαμε μεν σχεδόν όλοι, αλλά κάναμε χρήση περιορισμένη.

Μικρές βόλτες μερικών δεκάδων χιλιομέτρων στα πέριξ, αλλά φυσικά και εκδρομές ημερήσιες, φορτώνοντας όμως τα ποδήλατα στα αυτοκίνητα και εξερευνώντας ορεινές διαδρομές του Χελμού, της Εύβοιας, του Ελικώνα κλπ. Κι όλα αυτά με μια παρέα, που περισσότερο μας έδενε η αγάπη μας για την θάλασσα και το windsurf παρά το ποδήλατο. Το ποδήλατο λειτουργούσε επικουρικά στην αρχή. Σιγά-σιγά όμως, ανιχνεύοντας τις δυνατότητες του μέσου, μας κέρδισε η γοητεία του, και οραματιστήκαμε μάλλον παρά συνειδητοποιήσαμε, το που θα μας οδηγούσε το καινούργιο μας παιχνίδι στο μέλλον. Ήμασταν βλέπεις, οι πρωτεργάτες αυτής της κίνησης. Η αλήθεια είναι, ότι δεν είχαν όλοι την ίδια όρεξη να ποδηλατούμε για ώρες ιδρωμένοι μες τον ήλιο, μακριά από τις ανέσεις του σπιτιού, την ευκολία του αυτοκινήτου και τις κοινωνικές ευκαιρίες που προσφέρει η «παραλία». Άλλοι δεν είχαν το χρόνο που απαιτούνταν για τις μακρινές βόλτες, άλλοι δεν το βρήκαν και τόσο ευχάριστο για να το συνεχίσουν, άλλοι πάλι δεν ήθελαν να κολάν τα ρούχα τους ιδρωμένα επάνω στο σώμα τους. Ναι υπήρχαν και τέτοιες περιπτώσεις. Με τον καιρό τελικά, φάνηκε ποιοι είχαν την διάθεση να συνεχίσουν να κάνουν μακρύτερες διαδρομές κι έτσι από μόνο του το πράγμα ξεκαθάρισε και με τους πιο ορεξάτους συνεχίσαμε διαδρομές με μεγαλύτερες απαιτήσεις σε χρόνο και αντοχές.

Όπως και να ’ταν την Αττική την είχαμε οργώσει. Αυτό που μας δυσαρεστούσε και μας φρέναρε λιγάκι, ήταν η αρνητική στάση των οδηγών αυτοκινήτων, που μας κοιτούσαν με περίεργα βλέμματα, έτοιμοι να βάλουν τα γέλια, λέγοντα μας συχνά, «πώς αυτά τα πράγματα είναι για παιδιά και πρέπει να σοβαρευτούμε κάποια στιγμή». Εμείς βέβαια επιμέναμε να μην σοβαρευτούμε. Οι απογευματινές μας εξορμήσεις στις γύρω περιοχές της Λούτσας, της Βραυρώνας, της Ραφήνας, της Νέας Μάκρης, είχαν γίνει πια κανόνας. Μας είχαν γνωρίσει τα καφέ των γύρω περιοχών. Σιγά-σιγά πήραμε σβάρνα όλα τα παραλιακά μέρη της ανατολικής αττικής. Οι βόλτες ξεμάκραιναν, εμείς δυναμώναμε, κι η Αττική μίκραινε. Η πρώτη ιδέα για πολυήμερες εκδρομές με το ποδήλατο μας ήρθε αρκετά χρόνια πριν, τότε που γεννιόντουσαν πολλοί από τους σημερινούς ποδηλάτες. Κοντά στο 1995. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων, που αποφασίστηκε να ανεβούμε με ποδήλατο στην Μουσουνίτσα. Δεν είχε κανείς μας προηγούμενη εμπειρία από τέτοιου τύπου εξορμήσεις. Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέραμε μέχρι τότε. Έτσι η ιδέα κουβεντιάστηκε ανάμεσα σε μένα και τον φίλο και συνάδελφο Τάσο. Μας προκαλούσε το κάτι διαφορετικό, κάτι δυναμικό, κάτι που να μην το έχουμε ξανά κάνει. Χωρίς πολλές κουβέντες και σκέψη και χωρίς να πολυ-καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες ενός τέτοιου ποδηλατικού ταξιδιού, είπαμε και οι δύο μας το ναι και αρχίσαμε τις προετοιμασίες.

Στην Κάρυστο με ποδήλατο

           Σε κάποιο χωριό της Καρύστου  

Στην Κάρυστο με ποδήλατο

Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την ανάβαση στον Αθανάσιο Διάκο και μας έτρωγε να ξανακάνουμε κάτι δυναμικό, κάτι που να μας μείνει χαραγμένο στην μνήμη μας για καιρό. Τον ελεύθερο μας χρόνο συνεχίζαμε να τον χαιρόμαστε στην παραλία κάνοντας windsurfing.

Καιρό τώρα κυριαρχούσε, σταθερά στην ζωή μας ως κύριο σπορ που  «έτρωγε» τον ελεύθερο χρόνο μας, όσο για το ποδήλατο συνέχιζε να λειτουργεί σαν επικουρικό μέσο εκτόνωσης κυρίως για τις απογευματινές μας βόλτες, άντε και καμιά Κυριακή. Από τα χέρια μας δεν το αφήναμε και με κάθε ευκαιρία μας έβρισκες επάνω στη σέλα να ποδηλατούμε στην παραλιακή Βόρεια Αττική.

 Λίγη Ιστορία δεν βλάπτει

Ένα ντοκιμαντέρ της τότε ΕΡΤ για την παρουσίαση της άγνωστης Ελλάδας με είχε συγκλονίσει. Ήξερα και εγώ για ένα ποτάμι που ξεκινά από την κορυφή του βουνού της Όχης επάνω από την Κάρυστο και έπεφτε στην θάλασσα αφού κατά την πορεία του έφτιαχνε σουβάλες και λούμπες με τρεχούμενο ποταμίσιο πεντακάθαρο νερό, όπου ακολουθώντας τες οι ορειβάτες μπορούσαν στην κατάβαση να κάνουν μπάνιο, ώσπου η κατάβαση αυτή, το σούρουπο κατέληγε μέσα σε μια απερίγραπτη φύση σαν ζούγκλα, καταλήγοντας στην παραλία των Καλλιανών.

 Για φαγητό στο μοναδικό ταβερνάκι, το οποίο έχει και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Όσο γι αυτούς που θέλουν παραπάνω περιπέτεια υπάρχει βαρκάκι που σε παίρνει από την όμορφη παραλία των Καλλιανών και σε μεταφέρει στην Κάρυστο. Ήμουν γνώστης αυτής της ιστορίας, από την θητεία μου, σαν ορειβάτης με τον ορειβατικό σύλλογο των Αθηνών, όπου η εκδρομή αυτή διοργανωνόταν μια φορά τον χρόνο από μια παρέα πολύ κλειστή,  η οποία θα έπρεπε κάθε φορά να πληροί κάποια στάνταρ σύμφωνα με τις απαιτήσεις του διοργανωτή!!!!

Έτσι, είχα δώσει μια μυθική διάσταση στο μυαλό μου σε μια τέτοια εκδρομή. Το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ έκανε το οδοιπορικό γύρω από τα χωριά του βουνού Όχη θεωρώντας εκείνο τον καιρό, ότι ήταν ένα από τα πιο δύσκολα και απόμακρα μέρη της Ελλάδας, όχι από άποψη απόστασης αλλά δυσκολιών που είχε η περιοχή. Όλο τον εξοπλισμό και τα κινηματογραφικά τους σύνεργα μετέφεραν με μουλάρια που είχαν νοικιάσει από την Κάρυστο προκειμένου να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ. Από τον αφηγητή δε, μάθαμε μερικά ιστορικά συγκλονιστικά στοιχεία άγνωστα μέχρι τότε, όπως ότι το Κάβο Ντόρο ήταν ο «κάβος του χρυσού». Στην περιοχή, κατά την αρχαιότητα γινόταν εξόρυξη χρυσού, η οποία συνεχίστηκε και κατά την Βυζαντινή περίοδο. Από τους χώρους εξόρυξης έβγαζαν τον χρυσό και στο διπλανό χωριό, τους Καλλιανούς, ήταν το νομισματοκοπείο του Βυζαντίου. Αποτελούσε το χώρο όπου παράγονταν τα χρυσά κωσταντινάτα νομίσματα της εποχής.

Μια Νεανική Περιπέτεια των Παιδιών της Πλατείας Ηρακλείου

Μια Νεανική Περιπέτεια των Παιδιών της Πλατείας Ηρακλείου

• Ορειβασία στην Γκιώνα

  

Είχαμε βαρεθεί τα πολιτικά πλακώματα στην πλατεία Ηρακλείου, τις ατέρμονες πολιτικές συζητήσεις και τις διαφορετικές μας ιδέες, έτσι είπαμε να κάνουμε κάτι που θα λειτουργούσε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσά μας, αν όχι πολιτικά τουλάχιστον σαν ανθρώπους και να ξαναγίνουμε φίλοι που πραγματικά ήμασταν, άλλα οι πολιτικές μας συγκρούσεις μας είχαν κάνει να το ξεχάσουμε. Η ιδέα προήλθε από την πλευρά του ΚΚΕ Εσωτερικού και τον «Ρήγα Φεραίο», εκείνης της εποχής, συγκεκριμένα από τον Άκη Φιλιππίδη, ήταν να κάνουμε κάτι όλοι μαζί πέρα από τις πολιτικές μας διαφορές. Ο Άκης είχε επαφή με έναν ορειβατικό σύλλογο που διαχειριζόταν το καταφύγιο της Γκιώνας και έτσι έπεσε η πρόταση να πάμε για ορειβασία στην «Γκιόνα» χριστουγεννιάτικα, «τί είναι αυτό; .....» ρωτούσε ο ένας τον άλλον και απ ότι κατάλαβα ήταν, ότι θα πηγαίναμε να κάνουμε ρεβεγιόν σε ένα βουνό που θα είχε και λίγο χιόνι, «αχ τι όμορφα»! αρχίσαμε να λέμε, «άλλα καλού κακού ας έχουμε και ένα παπούτσι που να είναι για βουνό». Έτσι κατέβηκα στο μοναστηράκι ψώνισα κάτι παπούτσια που μπορούσαν να αντέξουν σε λίγο χιόνι, σακίδιο είχα όπως και υπνόσακο, για τον οποίο σκέφτηκα «βάλ’ τον και αυτόν μέσα πού ξέρεις μπορεί να μην έχει κουβέρτες αυτό το ξενοδοχείο που θα φτάσουμε!!!!!». Οι πληροφορίες έλεγαν ότι θα έχουμε και τζάκι και ότι καλό θα ήταν να πάρουμε κανένα μπουκάλι ουίσκι, άλλοι πάλη πήραν λουκάνικα και μπιφτέκια να ψήσουμε και λίγους ξηρούς καρπούς, θα περάσουμε τέλεια στο ορεινό ξενοδοχείο καταφύγιο πώς το λένε τέλος πάντων.