Χαλκίδα βόλος με το ποδήλατο

Πρώτος στόχος Χαλκίδα
Πλησίαζε το άγιο Πάσχα των Ελλήνων, και ως συνήθως αυτό τον καιρό πάντα εδώ και χρόνια διάλεγα την εποχή για ένα ταξίδι ποδηλατικό, άλλοι πήγαιναν στα εξοχικά τους για να τα καθαρίσουν και να τα προετοιμάσουν για το Πάσχα αλλά εγώ στον κόσμο μου έκανα τα δικά μου σχέδια. Ήταν μια διαδρομή που πάντα την είχα στο μυαλό μου να την κάνω και όλο την ανέβαλα, είπα, δεν πάει άλλο θα το κάνω, εκείνο το διάστημα είχαμε «πνιγεί» στις ειδήσεις,τα Μ.Μ.Ε μας είχαν σπάσει τα νεύρα, παντού πρόσφυγες παντού θλίψη πείνα και φτώχεια, είπα ας κάνω ένα ταξίδι για να ξεφύγω έστω προσωρινά, για λίγο  από αυτό το θλιβερό κλήμα που επικρατούσε παντού, ξέρω τι θα πείτε, “ο κόσμος εδώ καίγεται και δεινοπαθεί και εσύ στον κόσμο σου;” εντάξει συμπάσχω όπως μπορώ, έστω και για λίγο ας μου επιτραπεί να ξεφύγω για λίγες ημέρες μια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα περισσότερο απ αυτά που τότε έκαναν οι “δομές” που είχαν διαμορφωθεί.

Η ιδέα της εκδρομής μου είχε δημιουργηθεί από μια εκδρομή που έκανα προς την Κάρυστο με το αυτοκίνητο μου  με κατεύθυνση προς τους Καλυανούς,  στον δρόμο βλέπω έναν ποδηλάτη μόνο του, “μπήκα από την Ραφήνα και διέσχιζε όλο τον ορεινό δρόμο προς τον Αρμυροπόταμο, Αλιβέρι, Χαλκίδα και θα βγω Βόλο” τέλος καλοκαιριού ήταν, άδεια είχε και ταξίδευε χωρίς άγχος, τον ζήλεψα, εκεί σκέφτηκα πως, κάποτε θα το κάνω και εγώ αυτό το ταξίδι, “που κοιμάσαι, έχεις σκοινάκι μαζί σου;” Τον είχα ρωτήσει, “είμαι μεγάλος για σκοινάκι ξενοδοχείο και Άγιος ο θεός, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο”.

Εγώ όμως έχω άλλες αρχές, άλλα στάνταρ και αντέχω ακόμα,  όλη μου κουλτούρα είναι διαμορφωμένη από την εποχή που η ποδηλατικοί ταξιδευτές ήταν αυτόνομη και ανεξάρτητη από χωριά και ξενοδοχεία, είχε και έχει ενδιαφέρων να ξεφύγεις έστω και για λίγες ημέρες μακριά από τον πολιτισμό, μακριά από σεντόνια και τηλεόραση, όλα αυτά προϋποθέτει να θέλει και να ζητά ο ταξιδευτής την περιπέτεια και την έκπληξη, αυτά έχουν ενδιαφέρων στα ταξίδια, εάν όλα είναι οργανωμένα και “αστραφτερά” τότε το ταξίδι χάνει την μαγεία του, άλλωστε γιαυτό κάνω τα ταξίδια με ποδήλατο, εάν δεν ήθελα προβλήματα θα τα έκανα με το αυτοκίνητο και όλα θα ήταν “λευκά και καθαρά” μα τότε τα ταξίδια θα έχαναν την μαγεία τους και την περιπέτειά τους.

Επίσκεψη στον Έβρο, σε ένα Σεμινάριο Γκάιντας Στο Διδυμότειχο

Επίσκεψη στον Έβρο, σε ένα  Σεμινάριο  Γκάιντας Στο Διδυμότειχο  

Χτες το βράδυ γυρίσαμε από το Διδυμότειχο, ένα μακρύ ταξίδι από την μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, μια ζέστη απερίγραπτη, θες από περιέργεια θες από διάθεση να συμμετέχουμε σε ένα συμπόσιο με βάση την Γκάιντα, και να έρθουμε σε επαφή με ένα σορό παιδιά που παίζουν αυτό το περίεργο όργανο, και η πρόκληση να συμμετέχουμε σε γλέντια θρακιώτικα χορεύοντας τον κουλουριαστό, εμένα και την Κατερίνα μας είχε συνεπάρει η ιδέα, έτσι είπαμε ναι στην πρόταση της Σμαράγδας για την συμμετοχή μας στο σεμινάριο Εβρίτικής μουσικής

Ποτέ στην ζωή μας ούτε εγώ ούτε και η Κατερίνα είχαμε ξανά ανέβει εκεί επάνω στην άκρη της Ελλάδας, μόνο μια φορά με την μηχανή μου είχα ανέβει μέχρι την Αλεξανδρούπολη, αφού πέρασα και επισκέφτηκα  όλες της πόλης, έτσι ώστε να έχω μια άποψη για το τη σημαίνει Ξάνθη τη σημαίνει Κομοτηνή, έφτασα και έμεινα για μια ημέρα μέχρι την Αλεξανδρούπολη και άρχισα να γυρίζω πίσω, όμως δεν ήξερα τη γίνεται πιο ψηλά τη “καθεστώς” επικρατεί, την θάλασσα την αφήσαμε πίσω μας στην Αλεξανδρούπολη, από εκεί επάνω είναι άγνωστη λέξη η θάλασσα, ανεβαίναμε ανεβαίναμε και το ίδιο και η ζέστη 38 βαθμούς ψηνόταν ο τόπος το ίδιο και εμείς

Φτάσαμε στον ξενώνα του Διδυμότειχου που θα μας φιλοξενήσει σχεδόν μεσημέρι, μέσα στο ανακαινισμένο ξύλινο υπέροχο κατά τα άλλα σπίτι ξενώνα του δήμου που μας τον παραχώρησε για το σεμινάριο να επικράτησε πύρινη κόλαση, να φυσάει ένας αέρας λίβας να μπαίνει μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα που ευτυχώς είχαν σήτα, με βοήθεια την Σμαράγδα στήσαμε στην θέση τους τα κρεβάτια και τα στρώματα που μια ομάδα ποδοσφαιριστών είχαν μείνει λίγο πριν από εμάς τα είχαν κάνει μπουρδέλο, μπήκε τάξη βάλαμε τα πράγματα στην θέσει τους κάναμε ένα ντους, με την Κατερίνα κοιταζόμαστε στα μάτια και την καταλαβαίνω από το ιδρωμένο πρόσωπο της “πολύ ζέστη, θα μπορέσεις να ζήσεις εσύ εδώ μέσα;” μου λέει κοιτάζοντας με, θα δούμε, λέω με νόημα, το  πολύ πολύ αύριο φεύγουνε αν έχει συνεχώς τέτοια ζέστη, η Σμαράγδα συνεχώς μας λέει πως το βράδυ θέλει σεντονάκι να μην ανησυχούμε!

15 Συνάντηση πνευστών ανατολικού Αιγαίου στην Πάρο 3-4 Οκτωβρίου 2017

15 Συνάντηση πνευστών ανατολικού Αιγαίου στην Πάρο 3-4 Οκτωβρίου 2017

Ηταν προγραμματισμένη συνάντηση πνευστών οπως κάθε χρόνο άλλωστε ετσι και φέτος η Σμαραγδα και  ο Χάρης με την βοήθεια της περιφέρειας Αιγαίου προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν όλους τους μουσικούς των νησιών, ετσι ο  προορισμός ηταν στην Πάρο. Ηταν μια ευκαιρία για ενα ταξιδάκι μικρής διάρκειας, μαζέψαμε τα πράγματα μας και 6,30 το πρωί είμαστε στον Πειραιά.

Η Σμαράγδα τα έχει κανονίσει όλα, ήταν καθημερινή χρόνο είχαμε όρεξη επίσης μαζέψαμε μερικά ρούχα και ξεκινήσαμε να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι με τον καλύτερο τρόπο και μάλιστα στην Πάρο, το τη τουρίστες βρήκαμε το πρωί στον Πειραιά δεν λέγετε όλοι οι Κινέζοι ντουγρού για Σαντορίνη και οι υπόλοιποι Πάρο, το πως πέρασε η ώρα στο πλοίο δεν την κατάλαβα καθόλου, στην αρχή μπλα μπλά με τον Βαγγέλη ένα φίλο της Κατερίνας και μετά στο κατάστρωμα μια και οι μουσικοί που πηγαίνουν και αυτοί στην σύναξη το έχουν στρώση στον χορό και στο τραγούδι, από κοντά λυπών και εμείς.

Δυο κορίτσια, αδερφές από την Σαντορίνη η μια παίζει λύρα και η άλλη τσαμπούνα και τραγούδι άλλα και στο μπάλο δεν πάνε πίσω, πότε παίζανε εκείνες πότε έπαιζαν άλλα παιδιά το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε με μουσικές και τραγούδια των νησιών, γύρω μας διάφορη «παρατηρητές» άλλη με την φωτογραφική τους μηχανή και άλλη κρατώντας σημειώσεις, σε μια διακοπή του χορού μου βρήκα την ευκαιρία να συζητήσω με την κυρία που κρατούσε σημειώσεις, περασμένα τα εβδομήντα καλοχτενισμένη, με ωραία ρούχα καλοκαιρινά με υπέροχο στυλ που παρά την ηλικία της σε προκαλούσε να πιάσεις  κουβέντα μαζί της,

“πηγαίνω και εγώ στην συνάντηση των πνευστών στην Πάρο, ναι γράφω, και οι σημειώσεις με βοηθούν” ξέρω από δίκη μου πείρα πως είναι, το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεπεράσει την μοναξιά του κανείς, το έχω βιώσει προσωπικά και συγκεκριμένα στην Μυτιλήνη όταν τσακωθήκαμε με τον φίλο τον Γιώργο, έμεινα μόνος μου, τριγύρναγα εδώ και εκεί, στο Πλωμάρι είχα ένα “εσωτερικό φόρτωμα” που δεν περιγράφεται, έπρεπε να το βγάλω στο χαρτί μια και ήμουν μόνος, ασυνείδητα αγόρασα ένα στυλό και χαρτί και άρχισα να γράφω για να σπάσω την μοναξιά μου, σε αυτές τις περιπτώσεις μας δύνεται η ευκαιρία να ψάξουμε τα εσώψυχα μας να ανακαλύψουμε κομμάτια του εαυτού μας που δεν τα έχουμε ερευνήσει, είναι η καλύτερη ευκαιρία να γράψουμε να εκφραστούμε γραπτά, δυστυχώς  στην δίκη μου περίπτωση δεν κράτησε πολλή γιατί στον δρόμο μου βρέθηκε μια φίλη.....

Κάρπαθος : Αναμένοντας το πανηγύρι του Αγ Γιάννη του Προδρόμου

Κάρπαθος : Αναμένοντας το πανηγύρι του Αγ Γιάννη του Προδρόμου

Την Κάρπαθο δεν τη διαλέξαμε γιατί είχαμε κάνει κάποιο τάμα Θρησκευτικό Ούτε βέβαια για τουριστική και μόνο επίσκεψη, η επίσκεψη έχει ένα διαφορετικό χαρακτήρα θέλαμε να δούμε τις αρχέγονες παραδοσιακές συμπεριφορές και τα πανηγύρια αυτού του Δωδεκανήσιου απόμακρου νησιού, μία κοινωνία που ζει απομονωμένη λες και βρίσκεται σε ένα προηγούμενο αιώνα, έτσι διαλέξαμε αυτό το απόμακρο σημείο της Καρπάθου, όχι τη χώρα, όχι το κέντρο, όχι την πόλη, αλλά την απόμακρη Έλυμπο όπως τη λένε οι ντόπιοι, με το επίνειο της το Διαφάνη, στις 28 Αυγούστου γίνεται ένα πανηγύρι το πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, αυτό το πανηγύρι θα το επισκεφτούμε, θα το παρακολουθήσουμε, θα δούμε πώς γίνεται, τη συμπεριφορά των ντόπιων, θα διανυκτερεύσουμε μαζί τους ,θα φάμε το φαγητό που θα μαγειρέψουν ολονυχτίς, θα παρακολουθούμε τα διονυσιακά δρώμενα που κατάγονται από αρχαιοτάτων χρόνων, γιατί είναι τελείως διαφορετικό το Ολυμπίτικο πανηγύρι από όλα τα άλλα πανηγύρια που ξέρουμε του Αιγαίου και όλου του ελλαδικού χώρου.

                                                                                               Λίγη ιστορία

Όλα ξεκίνησαν από ένα μικρό νησάκι δίπλα ακριβώς στην Κάρπαθο ονόματι Σαρία, εκεί είχαν τους πύργους τους οι βυζαντινοί και τα κτήματά τους, έδαφος έφορο και καμπίσιο, εκείνη την μακρινή εποχή οι κουρσάροι και οι επιθέσεις από τους Σαρακηνούς ατελείωτες, έτσι αποφάσισαν να μετακινηθούν σε ποιο απόκρημνα και δυσπρόσιτα μέρη για να γλιτώσουν από τις επιθέσεις τους, έτσι επιλέχθηκε η θέση της Ολύμπου για να κατοικήσουν, μία και παρείχε προστασία και ασφάλεια από τούς Σαρακηνούς, εκεί αρχίζει μια τιτάνια προσπάθεια να βρουν χώρο για να καλλιεργήσουν, μία ατελείωτη μάχη με την πέτρα με τα βουνά και τις ρεματιές, και τα βουνά τα Κάρπαθο είναι ατελείωτα, και έκαναν όλες τις πλαγιές να καρπίσουν να βλαστήσουν, παντού ξερολιθιά παντού μάχη με την πέτρα και αυτοί; άγρια θηρία, οι άνθρωποι έγιναν ένα με την πέτρα, οι μόνες στιγμές που διασκέδαζαν ήταν στα πανηγύρια τους πού ήταν και πολλά και περίεργα, ιδιόμορφα όπως και η γη τους και η μουσική τους και η φορεσιά τους, όλα ιδιαίτερα διαφορετικά, άγρια όπως και η Όλυμπος, γιατί οι Ολιμπίτες είναι διαφορετική από τους άλλους Καρπαθιώτες